به گزارش برگزیده، عصرایران نوشت:رویدادهای مرتبط با انتخابات زودهنگام ریاست جمهوری که منجر به پیروزی مسعود پزشکیان شد، به طرز واضحی فاصله نگاه رهبری و قلم کیهان را آشکار کرد. مشخص شد که هر چند در رأس کیهان، منصوب رهبری قرار دارد ولی آنچه در کیهان نوشته می شود، افکار و حرف ها و تشخیص های درست یا غلط حسین شریعتمداری است که در جایگاهی نیست که کسی بخواهد او را زبان رهبری تصور کند. کما این که در رأس روزنامه اطلاعات نیز نماینده دیگر رهبری به نام سید عباس صالحی قرار دارد و کسی نمی گوید – و نباید هم بگوید- آنچه اطلاعات می نویسد، سخن رهبری است.
آیت الله سیدعلی خامنه ای، به عنوان رهبر انقلاب و نظام جمهوری اسلامی فقط یک سخنگو دارند به نام آیت الله سیدعلی خامنه ای.
کیهان و اطلاعات نیز حرف های خود را می زنند که اتفاقاً در بسیاری از موارد، در تضاد با یکدیگرند و قاعدتاً نمی توان دو حرف مخالف را به یک نفر نسبت داد.
نکته کلیدی و قابل تأمل اینجاست که انتساب نوشته های کیهان به رویکردهای رهبری، بیش از همه توسط مخالفان نظام و رسانه های اپوزیسیون صورت می گیرد؛ به عنوان مثال آنها وقتی می خواهند به نوشته ای از شریعتمداری اشاره کنند، اصرار معنی داری دارند که حتما به اسم او “نماینده رهبری در کیهان” را هم اضافه کنند ولی چنین چیزی در اشاره شان به مطالب اطلاعات و مدیر مسوول آن، که او هم نماینده رهبری است، وجود ندارد.
علتش نیز این است که نوشته های کیهان و مشخصاً حسین شریعتمداری، عمدتاً توهین آمیز، عاری از واقعیت، افراط گرایانه و اکثراً آمیخته به انگ و اتهام و ناسزا به اشخاص و رسانه ها و جریان هایی است که پایگاه مردمی دارند. در واقع، اپوزیسیون می خواهد با اشاره به این که او نماینده رهبری است، همه این زشتی ها را موضع رهبری قلمداد کند. در واقع، هزینه ای که کیهان با نوشتارهای وحدت شکن، تفرقه انداز، تخریب گرایانه و در بسیار از موارد همسو با اسرائیل و سازمان مجاهدین خلق (منافقین) بر رهبری تحمیل کرده، در هیچ رسانه داخلی و خارجی نظیر ندارد و عجیب این که تا کنون بخشی از جریان اصولگرا نیز فریب این داستان را خورده و تصور می کردند – و شاید هنوز هم عده ای در این توهم باشند – که آنچه کیهان می نویسد همان است که در اندیشه رهبری می گذرد!
از برکات انتخابات اخیر به ویژه در ماجرای رأی اعتماد و چینش اعضای دولت، این بود که همگان دیدند که کیهان در سمتی مخالف دیدگاه های رهبری ایستاد و برعکس، اطلاعات، همسو بود. این بدان معناست که رهبری، فرصت عرض اندام به دو جریان سیاسی مخالف را داده و هیچکدام را حذف نکرده است، نه بدان معنا که هر کسی حکمی از رهبری بگیرد، سخن و نوشته اش، حرف و سیاست و رویکرد رهبری است.