النصر ۲-۰ پرسپولیس را در ورزشگاه آزادی شکست داد. اگر واقع بین باشیم، اتفاق غیرمنتظره ای رخ نداد. می شد رقم خوردن چنین نتیجه ای را انتظار کشید. پرسپولیس علی رغم فوتبال تدافعی و کم اشتباه در نیمه اول، درنهایت حتی به لطف چمن افتضاح آزادی هم نتوانست از این بازی سخت با امتیاز خارج شود چرا که ۱۰ نفره شدن و صد البته کیفیت بالای ستاره های النصر، بر توان تیم یحیی چربید تا مهمان با سه امتیاز تهران را ترک کند.
فارغ از ۹۰ دقیقه سه شنبه شب و اتفاقات درون زمین، تمام نگاه ها و تمرکزها در سفر کوتاه النصر به تهران روی یک نفر بود؛ کریستیانو رونالدو. رونالدویی که همه منتظر بودند تا هوادارانش در استقبال از او سنگ تمام بگذارند اما هیچکس نمی دانست رفتار و واکنش کریس به همه آن هرج و مرج ها و شور و اشتیاق و علاقه ای که فقط به خاطر او رقم می خورد چه خواهد بود. رونالدو فوتبالیستی است که لحظات خشم و عصبانیت او را همه دیده اند. درگیری ها، غر زدن ها، پرخاش کردن ها، اخم کردن ها و ناراحتی اش به راحتی بروز و ظهور پیدا می کند و در چهره و رفتارش هویدا می شود. کافی است به همین اتفاقات یکی، دو سال اخیر زمان حضور در منچستریونایتد و تیم ملی پرتغال دقت کنید. به راحتی می تواند تلخ شود و این اصلا چیز غیرقابل باوری از رونالدو نیست. او در مدت زمان حضورش در النصر هم چالش هایی را با هواداران، بازیکنان تیم حریف و حتی فیلم برداران اطراف زمین مسابقه داشته تا نشان بدهد اصلا در مقابل کسی که روی اعصابش راه می رود، تعارف ندارد بلکه عادت دارد مستقیما پاسخ او را بدهد و نسبت به هرچه که آزارش می دهد واکنش نشان دهد.
در تهران اما ما با ورژنی خاص و دوست داشتنی از رونالدو مواجه شدیم. از همان فرودگاه، او خندان و سرحال بود. علی رغم بی نظمی ها و شلوغی هایی که وجود داشت، او همچنان آرام بود. چه موقع دریافت هدایا از ستاد عریض و طویل استقبال و چه موقعی که اتوبوس تیمش در تصرف هواداران بود. این آرامش و چهره خندان او در هتل هم استمرار داشت. باز هم با وجود همه شلوغی ها و بی نظمی هایی که حتی برنامه تمرینی تیم النصر را هم تحت الشعاع قرار داد، رونالدو با روی باز با آدرین کوچک دیدار کرد و این کودک را به آرزویش رساند و با او چنان گرم و صمیمی برخورد کرد که گویی او می خواهد این پسرک را ببیند. در روز مسابقه هم شرایط به همین ترتیب بود. او می توانست با اتکا به این نکته که مسابقه ای رسمی در پیش است و قبل از چنین مسابقه ای نباید تمرکز و انرژی را بر چیز دیگری گذاشت بلکه باید تمام و کمال به استراحت و آنالیز حریف پرداخت، دیگر اجازه هیچ ملاقاتی را به کسی ندهد اما او عصر سه شنبه در هتل اسپیناس پالاس با فاطمه حمامی هم دیدار کرد و این هنرمند با استعداد و خوش ذوق را که درگیر ناتوانی جسمی-حرکتی است را هم به آرزوی خود رساند تا بی تردید زیباترین صحنه این دو روز رقم بخورد. درون زمین هم رونالدو کاملا آرام بود. چمن شرم آور آزادی و برخوردهای بعضا خشن مدافعان پرسپولیس با او هم نتوانست کریستیانو را چندان عصبانی کند.
او آن درخششی را که انتظار می رفت درون زمین داشته باشد، نداشت. تک فرصتی هم که نصیبش شد، با واکنش به موقع بیرانوند به گل تبدیل نشد و النصر هم درنهایت با گلزنی و درخشش سایر ستاره هایش از زمین برنده خارج شد اما این اصلا چیزی نیست که از حضور کوتاه رونالدو در ایران به یاد بماند. رونالدو بیرون از زمین آنقدر درخشید که دیگر کسی برایش مهم نبود درون زمین چه اتفاقی رخ می دهد. بخاطر همین درخشش در بیرون زمین که بسیار ماندگارتر و دلنشین تر از اتفاقات گذرای درون مستطیل سبز است، من به عنوان یک هوادار کوچک فوتبال که از قضا در دوگانه دیوانه وار مسی-رونالدو همواره طرفدار پر و پا قرص لیونل مسی بوده ام، از کریس بزرگ و دوست داشتنی تشکر می کنم. مرسی بخاطر این که تو هم با هواداران پرشور و عاشقت همراهی کردی و صحنه های زیبایی را در ایران برای آن ها ساختی.