ملک‌محمد بویری در گفت‌وگو با خبرنگار ورزشی خبرگزاری برگزیده های ایران درباره عملکرد تیم ملی جوانان در مسابقات قهرمانی آسیا که با قهرمانی تیم ایران در اردن همراه بود، اظهار داشت: از سال ۲۰۱۹ تیم ملی جوانان را در مسابقات آسیایی همراهی کردم، سطح رقابت‌های امسال واقعاً بالا بود و ما تا ساعات پایانی نمی‌دانستیم کدام تیم اول می‌شود. رقابت پایاپایی بین تیم‌های ایران، قزاقستان، ازبکستان، قرقیزستان و حتی ژاپن و هند وجود داشت. با وجودی که در ۵ وزن اول انتظارات برآورده نشد و رنگ مدال‌ها آنطور که پیش‌بینی می‌کردیم پیش نرفت اما خداراشکر بچه‌ها روز دوم خوب کار کردند و توانستیم قهرمان آسیا شویم.
مربی سازنده کشتی فرنگی ایذه با اشاره به داوری‌های این دوره از مسابقات تصریح کرد: به خاطر نفوذ قزاق‌ها در شورای کشتی آسیا گاهی اوقات در کشتی بچه‌های‌مان مقابل آنها شاهد تضییع حق‌شان بودیم. در واقع بچه‌هایی که مقابل قزاق قرار می‌گرفتند هم با حریف و هم با داور کشتی داشتند.
وی در مورد میزبانی اردن گفت: این اولین سال میزبانی آنها بود که میزبانی قابل قبولی داشتند. به لحاظ سالن و برگزاری مسابقه همه چیز عالی بود اما هتل تیم ما، قدیمی بود البته از این لحاظ که وزن‌کشی در همین هتل انجام می‌شد برای ما یک مزیت بود.
بویری درباره اینکه ترکیب تیم جهانی چقدر متفاوت از تیمی خواهد بود که به قهرمانی آسیا رفت، عنوان کرد: تصمیم‌گیری در این‌باره با سرمربی تیم ملی است.
عضو کادرفنی تیم ملی فرنگی جوانان که پسرش هم جزو نفرات اعزامی به مسابقات قهرمانی آسیا بود، تأکید کرد: اهورا همه کشتی‌هایش را تقریباً یک طرفه برد. جدا از اهورا، علی احمدی‌وفا هم شاگردم بود، او هم کشتی‌های خیلی خوبی گرفت و در مبارزه اولش قهرمان نوجوانان جهان را برد اما در مصاف با حریف قزاق، داوری در شکست او نقش داشت و نتوانست کشتی خودش را بگیرد. نه تنها اهورا و علی احمدی‌وفا، که همه طلایی‌های تیم عالی بودند. ابوالفضل چوپانی، فردین هدایتی، محمد عشیری، امیررضا اکبری و حتی سیدمحمد میری که فینال را واگذار کرد، همه عالی کشتی گرفتند.
بویری که برای اولین بار در کُچ پسرش در یک مسابقه رسمی نشسته بود، در پاسخ به این پرسش که حس پدرانه بر کار مربیگری او تأثیر نگذاشته بود؟، گفت: نه، هیچ کدام این بچه‌ها برایم فرقی نداشتند. همان میزان دقت نظر و استرس را در کشتی اهورا داشتم که در کشتی ۹ نفر دیگر عضو تیم تجربه می‌کردم. من مربی هستم و اولین حسی که باید نسبت به شاگردانم داشته باشم این است که همه آنها را مثل بچه خودم بدانم و به همان میزان به آنها توجه کنم. چند سال تیمداری و باشگاهداری این را به من یاد داده، بچه‌هایی که سمت کشتی می‌آیند اکثراً از قشر ضعیف و دردکشیده جامعه هستند و اگر فقط نسبت به پسر خودم حس پدرانه داشته باشم، وجدان کاری‌ام را زیر پا گذاشته‌ام.
/