به گزارش برگزیده های ایران در فرازهایی از تحلیل رویترز که به قلم جان آیریش و اَرشاد محمد نوشته شده آمده است:
هنرپیشگان غربی و مقام های رسمی، موهای خود را در برابر دوربین ها می برند و درباره حمایت از اعتراضات زنان ایرانی غوغا می کنند، اعتراضاتی که از زمان فوت مهسا امینی در بازداشت پلیس اخلاقی در گذشت، ایران را تکان داده است.
تحلیل گران و مقام های رسمی می گویند که این کنش ها، به یک واقعیت عمیقتر اشاره دارد: فراتر از اعلام حمایت، انتقاد از بدرفتاری ها و فراهم کردن ابزارهای دیجیتال برای ارتباط میان معترضان، دولت های غربی اهرم های سیاستی چندانی برای اثرگذاری بر رخدادها در ایران ندارند.
چهار سال تحریم های اقتصادی که توسط دولت ترامپ در سال ۲۰۱۸ اعمال شد و کمابیش توسط دولت بایدن ادامه یافت، ایران را از گسترش برنامه هسته ای اش باز نداشت، چه رسد به توقف نفوذ منطقه ای و تسلط بر اوضاع داخلی.
در دنیایی که بهای نفت با جنگ اوکراین افزایش یافته و خریداران اصلی نفت ایران یعنی چین و هندوستان، ظاهرا چندان وقعی به اجرای شدیدتر تحریم های آمریکا نمی دهند، به نظر می رسد که تهران همچنان یک روزنه تنفس مالی خواهد داشت.
هنری راوم تحلیلگر اندیشکده واشنگتن برای سیاست خاورمیانه می گوید: “آن ابزارهای اقتصادی که می تواند واقعا چشم انداز ایران را تغییر دهند، بسیار محدودند.”
با توجه به نتایج ناخوشایند مداخلات آمریکا در عراق و افغانستان، هیچ بحثی از هرگونه تلاش آمریکا برای کمک به تغییر رژیم در ایران نیست. یک دیپلمات غربی می گوید: “ما دنبال درگیرشدن برای تغییر رژیم در ایران نیستیم.”
آنگونه که مقام های آمریکایی توضیح می دهند، سیاست واشنگتن سه جنبه دارد: اعلام حمایت از معترضان و حق آنان برای ابراز نظر، جلب توجه به ادعاهایی که علیه نیروهای امنیتی ایران و سوء استفاده های حقوق بشری آنان مطرح می شود و ترغیب شرکت ها به برقراری خدمات اینترنت در ایران برای کمک به ارتباط میان تظاهرکنندگان.
این مقام می گوید: “نتیجه این اعتراضات، نه با اقدامات آمریکا تعیین می شود و نه اقدامات غرب و نه هیچ عامل خارجی دیگری. نتیجه کار، با آنچه مردم ایران انجام می دهند و با واکنشی که دولتشان به آن دارد، تعیین می شود.”
311311