به گزارش خبرگزاری برگزیده، پلتفرم تازهای به نام شو رانر (Showrunner) که توسط استودیوی فیبل توسعه یافته، به کاربران امکان میدهد با کمک هوش مصنوعی صحنههای کوتاه انیمیشنی بسازند؛ صحنههایی با حضور شخصیتهای از پیش آماده مثل دونالد ترامپ، ایلان ماسک، کیم کارداشیان و آرنولد شوارتزنگر.
این سرویس که از ماه ژوئیه در دسترس عموم قرار گرفته، با دریافت یک متن دیالوگ از کاربر و انتخاب کاراکترها، لوکیشن و حرکات از منو، تنها طی چند دقیقه یک صحنه تولید میکند؛ صحنههایی که سبک بصری آنها یادآور انیمیشن معروف «ریک و مورتی» است.
مدیرعامل فیبل، ادوارد ساچی، این فناوری را چیزی فراتر از یک ابزار معرفی کرده و گفته: «هوش مصنوعی نه فقط یک وسیله، بلکه یک رقیب است.» او حتی از مذاکره با استودیوهایی چون دیزنی برای دریافت مجوز استفاده از آثارشان خبر داده است.
اما آیا این فناوری میتواند شغل خالقان و نویسندگان اصلی سریالها یا به اصطلاح آمریکایی آن شورانر ها را تهدید کند؟
هالیوود ریپورتر برای یافتن پاسخ، از چند نویسنده واقعی خواسته تا با این پلتفرم کار کنند و نظرشان را مطرح کنند.
مایک شیف (خالق سریال «همسایه») گفت: در سریالی که هماکنون در حال ساخت آن هستیم، یک گروه چت داریم. با خودم فکر کردم: «میتوانم چند ویدیوی کوتاه و سریع بسازم و با ارسال یک ویدیوی خندهدار دیگران را شگفتزده کنم.» نکته جالب این بود که واقعاً حیرتآور است که این ابزار چنین انیمیشنهایی تولید میکند. اما در عین حال، در مجموع حدود ۴۵ دقیقه وقت گذاشتم و شش یا هفت نمونه ساختم و در نهایت هیچیک را ارسال نکردم. هیچکدام از نظر من چندان خندهدار یا خلاقانه از کار درنیامده بودند.»
او در ادامه میگوید: «آنچه این فناوری انجام میدهد، ایجاد ارتباط میان دادههاست. هوش مصنوعی در این زمینه بسیار توانمند است. اگر نام «ایلان ماسک» و «برنی سندرز» را وارد کنید، میان کلماتی که دادهاید و موضوعی درباره برنی سندرز ارتباط برقرار میکند. اما از نگاه من اینها صرفاً ارجاعاتی بودند؛ تنها اتصال دادهها به شیوهای که یک پایگاه اطلاعاتی عظیم میتواند انجام دهد، اما من قادر به آن نیستم.
بهترین قسمتهایی که تاکنون در آثارم نوشتهام، از تجربههای واقعی نشئت گرفتهاند؛ از مشاجرهای با همسرم، کاری با فرزندانم یا حتی یک تماس تلفنی. اینها حاصل زیست و تجربه شخصیاند. مطمئنم هوش مصنوعی میتواند درباره چنین تجربههایی مطالعه کند و احتمالاً تاکنون نیز چنین کرده اما نمیدانم آیا میتواند آنها را واقعاً تجربه کند. هرگز نمیگویم که این موضوع غیرممکن است، اما هنوز نشانهای از آن ندیدهام.»
جف دیکسون و جیم کوپر (خالقان سریال «نفرین») استفاده از این ابزار را بیشتر به یک «ترفند سرگرم کننده» تشبیه کردند.
دیکسون میگوید: «به نظر من بیشتر شبیه یک جور سرگرمی بود تا اینکه واقعاً جای چیزی را بگیرد. مثل وقتی بچه بودیم و با کیبوردهای قدیمی کاسیو بازی میکردیم؛ یک دکمه داشت برای ریتم درام که میزدیم و فکر میکردیم: «وای! چه آهنگ خفنی ساختم!»
کوپر هم میگوید: «همه شخصیتها ناسزا میگفتند. واقعاً فرقی نمیکرد کدام را انتخاب کنید… جالب است، میتوان این را در نوشتههای نویسندگان تازهکار هم دید. اگر نمونهای از یک برنامه دیگر را بخوانید، خیلی مواقع افراد چنین کلماتی را وارد میکنند، مثلاً «میخواهم دیالوگها را هماهنگ کنم»، و شما میگویید: «اما واقعاً جوکی وجود ندارد، جز اینکه شما فحش دادهاید.»
دیکسون ادامه میداهد:«میدانم که این فناوری در حال رشد است و تغییر خواهد کرد. میدانم به آنجا خواهد رسید، اما فقط با نگاه کردن به وضعیت فعلی، حس میکنم صرفاً خروجی تولید میکند و هنوز یک داستان واقعی نیست.»
مارک گوگنهایم (خالق سریالهایی چون «ارو» و « افسانههای آینده دی سی») نیز تجربهاش را ناامیدکننده دانست: «این نرمافزار بیشتر شبیه نسخه پیشرفته انیمیشنهای فلش قدیمی است. شغل یک شورانر فقط ایدهپردازی و نوشتن نیست؛ ۹۰ درصد کار مدیریت بازیگران، کارگردانها و تیم سازنده است، چیزی که هیچ هوش مصنوعی نمیتواند جایگزینش شود.»
به گفته کارشناسان، هرچند پلتفرم «شو رانر» میتواند به کاربران امکان ساخت ویدیوهای طنز یا کوتاه برای سرگرمی بدهد، اما تا رسیدن به نقطهای که تهدیدی جدی برای نویسندگان حرفهای باشد، فاصله زیادی دارد.
مترجم: ریحانه اسکندری
منبع: هالیوودریپوتر
۵۹۲۴۴
