به گزارش خبرگزاری برگزیده، گلرویی نوشت: «متاسفانه مدتیست بیماری دیمنشیای ایرج جنتی عطایی گرامی پیشرفت کرده و ایشان درحال حاضر در بیمارستان بستری هستند. خوشبختانه تمام امکانات پزشکی برایشان فراهم است و نیازی به کمک کسی نیست. چیزی که این روزها بیش از همه به آن احتیاج دارند، آرامش است. از دوستان پیگیر خواهش میکنم از سر دلسوزی هم شده درباره شرایط ایشان شایعهسازی نکنند. ایرج نیازمند کمک کسی نیست. دردِ بزرگ او در تمام این چهل و اندی سال، تبعید بوده و این دردیست که دیگر برای درمانش دیر شده است.»
ایرج جنتی عطایی، شاعر، ترانهسرا و نمایشنامهنویس برجسته، در ۱۹ دی ۱۳۲۵ در مشهد چشم به جهان گشود. مادر او، اهل عشقآباد، پس از فشارهای حکومت استالین ناچار به مهاجرت به ایران شد و پدرش از نیروهای ارتش بود. به همین دلیل، بخشی از دوران کودکی ایرج در شهرهای مشهد و دزفول سپری شد. با این حال، اقامت در تهران در نوجوانی، نقطه عطفی در شکلگیری شخصیت و مسیر هنری او به شمار میآید.
او در دانشگاه تهران رشته تئاتر خواند و سپس در کالج چلسی انگلستان در زمینه جامعهشناسی هنر ادامه تحصیل داد. جنتی عطایی از همان سالهای نوجوانی، در آغاز دهه ۱۳۴۰ خورشیدی، قدم به دنیای ترانه گذاشت. نخستین آثارش با همکاری میلاد کیایی ساخته شد و از طریق برنامهای رادیویی برای علاقهمندان پخش میشد.
ترانههای او با صدای خوانندگان بزرگی چون داریوش، ابی، عارف، فریدون فرخزاد و دیگران، در حافظهی جمعی ایرانیان ماندگار شدهاند. جنتی عطایی یکی از پایهگذاران جریان موج نوی ترانه در دهههای پایانی پیش از انقلاب بهشمار میآید؛ جریانی همزمان با موج نو در سینما و ادامهدهنده مسیر شعر نوی نیمایی که واکنشی به تحولات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی آن روزگار بود.
ایرج جنتی عطایی، در کنار چهرههایی چون شهیار قنبری، اردلان سرفراز، زویا زاکاریان و دیگران، به ترانه فارسی جان تازهای بخشید و چشمانداز موسیقی پاپ ایران را دگرگون کرد.آثار او از «چکاوک»، «قصه گل و تگرگ»، «قصه وفا» و «یاور همیشه مؤمن» تا «پرنده مهاجر»، «شب نیلوفری» و بسیاری دیگر، تنها ترانه نیستند؛ روایتهایی شاعرانه از عشق، رنج، تبعید، و رؤیاهاییاند که هنوز خیلیها با شنیدنشان خاطراتشان زنده میشود.
۵۹۵۹
