بیش از دو دهه است که حسین خوشرفتار درخت را نه صرفاً بهعنوان سوژهای تصویری، بلکه به مثابهی جوهرِ زیستن و تأمل پی گرفته است. درخت برای او نشانهای از پیوند میان زمین و آسمان است؛ ریشه در خاک دارد، اما میلِ پروازش به سوی روشنایی است. در مسیر نقاشیهایش، رنگ دیگر تنها ابزار بیان نیست، بلکه کیفیتی از حضور میشود؛ حضوری که از درون تجربهی زیستن جوانه میزند و به زبان نقاشی بدل میشود.
در این جستوجوی پیوسته، خوشرفتار گاه با نقاشان دیگری که درخت در کارشان حضوری معنادار دارد وارد گفتوگو میشود. گفتوگویی آرام و درونی، که در آن از روح آثارشان وام میگیرد و خود را از نگاه دیگری بازمیبیند. این تعامل، نه تقلید است و نه ارجاع، بلکه نوعی همنشینی فکری و شاعرانه است در سایهی درختی واحد؛ درختی که ریشههایش در حافظهی مشترک انسان و طبیعت فرو رفته است.
در مجموعهی تازهاش، درختان در بسترهایی تازه ریشه دواندهاند؛ در پسزمینهی آنها کوههایی دیده میشود که یادآور پلانبندی نقاشی شرقیاند. گویی هنرمند در این مرحله از کار خود، بال و پر خیال را آزاد کرده است. به تأسی از نقاشان شرق دور، از بازنمایی مستقیم طبیعت فاصله گرفته و به فراسوی آن گام نهاده است؛ جایی که درخت دیگر نه در چشمانداز زمین، بلکه در افق خیال میروید. در این جهان تازه، نقاش در میان کوه و درخت نفس میکشد، گویی گام در باغی ناشناخته نهاده است ـ باغی که مرز میان واقعیت و رویا در آن محو میشود.
در این آثار، فضای سرد و زمستانی بر بوم نشسته است؛ زمین در سکون و سفیدی، اما رنگها هنوز حامل نشانههایی از امید و زندگیاند. جهان در ظاهر منجمد است، اما نگاه هنرمند گرم و زنده است ـ نگاهی که از دل سرما، گرمای بودن را بازمییابد. درختان او در این زمستان، نه در انتظار بهار، بلکه خودِ زندگیاند در لحظهی دوام. این همان روحی است که در تمام جستوجوی هنرمند جاری است: سفری از رنگ و فرم به فهمی عمیقتر از زیستن، در میان درختان.
این روزها نمایشگاه نقاشی های حسین خوش رفتار با عنوان خوش در میان درختان در گالری ماد برپاست. گالری ماد در خیابان زعفرانیه سه راه آصف،خیابان رامکوه، پلاک ۱۴ واقع شده است.
* نقاش و مجسمه ساز
۵۹۵۹
