به گزارش برگزیده روزنامه کیهان نوشت: آقای پزشکیان در نشست اخیر مدیران رسانهها درباره مذاکرات گفت: «من تصور نمیکنم با دعوا کردن بتوانیم به جایی برسیم. [امیر مؤمنان علیهالسلام میفرماید] صلحی را که دشمن تو را به آن دعوت میکند، دفع نکن… حرف نمیزنم. گفتوگو نمیکنم. خب میخواهی چه کار کنی؟ میخواهی بجنگی؟! خب آمد و زد؛ الان برویم درست کنیم دوباره میآید میزند. یکی بگوید میخواهیم چه کار کنیم. اینها مسائلی نیست که بخواهیم احساسی برخورد کنیم. ما بدون هماهنگی و رضایت مقام معظم رهبری هیچ کاری نخواهیم کرد. حتی اگر مخالف نظر خودم باشد. چون از نظر علمی و اعتقادی به این اعتقاد دارم. ولی وقتی هماهنگ کردیم، بهتر است بقیه گیر ندهند که شما چرا این کار را کردید؟ بدون هماهنگی هم کاری نخواهیم کرد. و آنچه به مصلحت کشور و مردم است باید انجام بگیرد».
پاسخ نقضی به سؤال
این پرسش را که «مذاکره نکنیم، چه کنیم؟»، باید با حوصله و به شکل فنی پاسخ داد. البته پاسخ نقضی این است که مذاکره کردید، چه شد؟ تحریمها لغو شد؟! آنگونه که رئیس شورای اطلاعرسانی دولت و روزنامه وی زینت میدادند، ترامپ شراکت کرد و ۲ هزار میلیارد دلار سرمایه خارجی آمد؟ «دعوا» (جنگ) نشد؟! کدام صلح؟ نقشهای که ترامپ چیده بود و در پوشش مذاکره به اجرا گذاشت، برای صلح بود یا حمله؟! ناظر به این واقعیت، استناد به کلام حضرت امیر علیهالسلام (صلحی را که دشمن به آن دعوت میکند، دفع نکن) نادرست است؛ ضمن اینکه حضرت در ادامه میفرماید: «پس از صلح، از دشمن به طور کامل برحذر باش، چه بسا که از این طریق نزدیک شود تا غافلگیر کند». این غفلت بزرگ، وسط مذاکره رخ داد.
سنجیده سخن گفتن
رئیسجمهور اولین مقام اجرائی و دومین مقام رسمی کشور است. بنابراین نباید با بیدقتی و به نحوی سخن بگوید که پیام ضعف صادر کند. این، موجب تقویت تهدید و جنگ و دعواست و نه صلح و ثبات. فیالبداهه سخن گفتن و متن سخنرانی نداشتن، تپق زدن، جا به جا گفتن و بعضا حتی اظهار اینکه «بلد نبودم و اشتباه و نابجا گفتم»، دونشان رئیسجمهور است. تعابیری مانند اینکه «ما را به دیپلماسی وادار میکنند که بلد نیستیم» (۲۱ شهریور ۱۴۰۳، در آستانه سفر به عراق)، پسندیده نیست و ضمنا نشان میدهد که آقای پزشکیان در این حوزه باید شمرده، سنجیده و ضابطهمند سخن بگوید.
۳۳ وزارتخانه و معاونت و سازمان
کابینه شامل ۱۹ وزیر (وزارتخانه) و ۱۴ معاونت و ریاست سازمان است. بر این اساس، دیپلماسی و مذاکره با همه اهمیت و الزاماتش در سیاست خارجی، یکی از صدها مسئولیت دولت است. حکایت برخی مدیران و مشاوران نااهل که اتفاقا نفوذ زیادی هم دارند، حکایت دانشآموزی است که از درس جغرافیا، فقط افغانستان را بلد بود و از مختصات هر یک از دویست کشور دیگر که سؤال میشد، بحث را به افغانستان برمیگرداند و میگفت: و اما افغانستان…! این طیف از مدیران و مشاوران، کلید بیدندانه مذاکره (آن هم منحصر به آمریکا) در دستشان است که به هر قفلی میخورد و هیچ قفلی را هم باز نمیکند. حکایت اینان، حکایت طبیب سرخودی است که برای هر دردها، یک نسخه بیشتر نداشت و آن «چایینبات» بود! البته چایینبات آنقدر خسارت ندارد که نسخه مذاکره به هر قیمت و در هر صورت!
الزامات هماهنگی با رهبری
آقای پزشکیان میگوید به هماهنگی و تبعیت از رهبر انقلاب و رضایت ایشان باور دارد. این، سرمایه مغتنمی است و در عین حال، این امر الزاماتی دارد. نسخه رهبری مانند نسخه یک طبیب دلسوز، برای اجراست. نباید اینگونه باشد که نسخه دلبخواه خودمان را بپیچیم و از طبیب حکیم بخواهیم مطلوب ما را تایید کند! اقتضای زعامت دینی، تبعیت است و اگر این اقتضا بجا آورده نشود، نتیجهاش رنج و گرفتاری و خسارت است. «….لَوْ یُطِیعُکُمْ فِی کَثِیرٍ مِنَ الْأَمْرِ لَعَنِتُّمْ».
۱۷۳۰۲
