دهه کرامت موعد بررسی کارنامه نهادها درباره طرح تکریم باشد

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری برگزیده های ایران، با آغاز دهه کرامت که حد فاصل میلاد حضرت معصومه سلام‌الله علیها تا ولادت با سعادت امام رضا علیه‌السلام است، توجهات ما بیشتر جلب برگزای محافل شادی و جشن‌های خانگی و جشنواره‌های فرهنگی و امثالُهم می‌شود. این مسئله در سطح عموم مردم امری ضروری است و سبب تقویت شادی‌های حلال در جامعه می‌شود.

اما دهه‌ی کرامت برای مسئولان حکومت اسلامی باید معنا و جلوه‌ای دیگر داشته باشد. بیش از ۲۰ سال از «طرح تکریم مردم و جلب رضایت ارباب رجوع در نظام اداری» مصوبه شورای عالی اداری می‌گذرد. طرحی که در آن از بهبود و اصلاح‌ روش‌های ارائه خدمات‌ به‌ مردم‌ و نظارت‌ بر حسن‌ رفتار کارکنان‌ دستگاه‌های‌ اجرایی با مردم‌ سخن گفته شده است. این طرح هرچند در برخی از عرصه‌ها مثل حُسن رفتار با ارباب رجوع و اطلاع‌رسانی از نحوه ارائه خدمات‌ به‌ مردم‌ در تخته اعلانات خوب عمل کرده، اما حقیقت امر آن چیزی است که اکنون در برخی نهادهای رسمی کشور مشاهده می‌کنیم.

اگر بخواهیم به صورت ملموس‌تر ورود داشته باشیم، فقط کافی است بیمارستان‌های دولتی و تأمین اجتماعی کشور را مثال بزنیم. آیا وضعیت تمام بیمارستان‌های دولتی ما در حد و شأن مردم شریف ایران است یا خیر؟ آیا وضعیت نگهداری بیمار تا وضعیت سرویس‌های بهداشتی مانند یک بیمارستان خصوصی است؟ آیا فرد مراجعه‌کننده به این مراکز درمانی احساس می‌کند به واسطه آنکه پول کمتری نسبت به مراکز خصوصی به دولت پرداخت می‌کنند، خدمات یکسانی دریافت می‌کند؟ خدماتی که حق طبیعی هر انسانی در جامعه است و هیچ منتی هم سر بیمار نیست. فردی که یک بار پا در این مراکز درمانی گذاشته باشد کاملاً به پاسخ این پرسش‌ها می‌رسد.

همین وضعیت درباره بانک‌های خصوصی و دولتی دیده می‌شود. شما وقتی به یک بانک خصوصی می‌روید بیشتر احساس تکریم می‌کنید یا بانک دولتی؟ برخی کارمندان این بانک‌ها گاهی چنان با ارباب رجوع برخورد می‌کنند که گویی از ارباب رجوع طلب دارند و اگر مقداری از آنها انتقاد کنی، باید منتظر عواقب شوم آن در تعویق روند رسیدگی به امور خود باشی. یا اینکه ما مسئله تکریم را در نسبتِ بین خیابان‌های جنوب شهر با شمال شهر احساس نمی‌کنیم بلکه تفاوت‌های فاحشی را شاهدیم؛ از چاله‌چوله‌های شهر گرفته تا وضعیت نظافت و اوضاع فرهنگی. وضعیت مدارس دولتی با نیمه‌دولتی و غیر انتفاعی به همین ترتیب است؛ پول بده تا فرزندت بهتر درس بخواند، در محیطی امن‌تر باشد و امکانات بهتری هم به او بدهیم.

در هر عرصه‌ای ورود کنیم می‌بینیم، یک پای تکریم می‌لغزد و در حد لفظ در دهان مسئولان امر باقی مانده است. مثالِ «هرکه بامش بیش برفش بیشتر» در اینجا شاید صدق کند. در جوامع سرمایه‌داری پول حرف اول را می‌زند و تا پول نداشته باشی، تکریم نمی‌شوی. حالا چرا یک نظام اسلامی باید مبتلا به چنین آفتی باشد، مسئله‌ای است که باید به صورت اساسی به آن پرداخته شود. باید در نظر داشت همین قشر به ظاهر ضعیف جامعه هستند که در مواقع حساس به داد جامعه رسیده‌اند و در عرصه‌های سیاسی حضوری جدی یافتند و بارها جامعه را از سقوط نجات داده‌اند و در زمان جنگ تحمیلی همین قشر بودند که جبهه‌ها را از نیروها پر کردند و مدافعان حرم از دل همین قشر بیرون آمد؛ اما گویی بناست ساختاری بر جوامع حاکم باشد که در آن پول و سرمایه حرف اول را می‌زند. اگر مردم نبودند، میز مسئولیت‌ها خالی می‌ماند و کسی نه به میز ریاست جمهوری دست می‌یافت و نه به میز مجلس. پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله در روایتی زیبا فرمود «أکرِمُوا ضُعَفائَکم‏ فَإنّما تُرزقون و تُنصرون بِضُعَفائِکم»؛ یعنی ضعیفان خودتان را گرامى دارید؛ جز این نیست که به خاطر ضعفایتان روزى داده  و یارى مى‏‌شود.»

نهایت اینکه در جامعه اسلامی مردم نباید احساس کنند از آنها استفاده ابزاری می‌شود؛ راهکار آن هم تکریم در عمل است. یکی از راهکارهای اصلاح و ارتقای طرح‌های تکریم، بررسی عملکرد و کارنامه نهادهای دولتی در جهت تکریم مردم به بهانه ایامی مثل دهه کرامت است.

انتهای‌پیام/