به گزارش خبرگزاری برگزیده، در بیانیهای که روابط عمومی او به روزنامهٔ نیویورک تایمز ارائه داد، آمده است که ردفورد در خواب در خانهٔ خود در یوتا درگذشت.
ردفورد یکی از ستارگان تعریفکنندهٔ سینمای دههٔ ۱۹۷۰ بود که به راحتی بین موج نو هالیوود و صنعت فیلمهای تجاری عبور میکرد و بعدها در دهههای بعد به کارگردانی و تهیهکنندگی برندهٔ اسکار نیز دست یافت. او نقش کلیدی در تأسیس سینمای مستقل آمریکا ایفا کرد و با همتأسیسی جشنوارهٔ فیلم ساندنس، بستری برای فیلمهایی چون «سگهای انبار»، «پروژه جادوگر بلر»، «دانی دارکو»، «ایستگاه فروتویل» و «کودا» فراهم کرد.
ردفورد به همراه پل نیومن در «بود کسیدی و کید ساندنس» (۱۹۶۹) ایفای نقش کرد که فیلمی کلاسیک در تاریخ سینما محسوب میشود.
او همچنین به عنوان یکی از لیبرالهای برجستهٔ هالیوود شناخته میشد و در زمینهٔ مسائل محیطزیستی فعالیت میکرد.
رابرت چارلز ردفورد در سال ۱۹۳۶ در لسآنجلس متولد شد. پس از اخراج از دانشگاه کلرادو، تحصیلات بازیگری خود را در آکادمی هنرهای نمایشی آمریکا دنبال کرد. او ابتدا در تلویزیون، تئاتر و فیلم نقشهای کوچک بازی کرد و در اوایل دههٔ ۱۹۶۰ موفقیتهایی کسب کرد؛ از جمله نامزدی جایزهٔ امی بهترین بازیگر نقش مکمل در ۱۹۶۲ برای «صدای چارلی پونت» و ایفای نقش اصلی در اجرای برادوی ۱۹۶۳ نمایشنامهٔ محبوب نیل سایمون، «پابرهنه در پارک».
در سال ۱۹۶۵، ردفورد با ایفای نقش چشمگیر یک ستارهٔ فیلم «درون دیزی کلاور» در کنار ناتالی وود، موفقیت چشمگیری در فیلم کسب کرد و نامزد گلدن گلوب شد.
پس از مجموعهای از فیلمهای موفق، ردفورد در سال ۱۹۶۹ با وسترن «بوچ کسیدی و کید ساندنس» که در آن در کنار پل نیومن و کاترین راس بازی میکرد، موفقیت بزرگی کسب کرد. این فیلم هفت نامزدی اسکار داشت، اگرچه هیچ یک برای بازیگران نبود.
در دههٔ ۱۹۷۰، ردفورد با فیلمهایی چون «جرمایا جانسون» (۱۹۷۲)، «آنگونه که بودیم» (۱۹۷۳)، «نیش» (۱۹۷۳) و اقتباس ادبی «گتسبی بزرگ» (۱۹۷۴) جایگاه خود را تثبیت کرد. او در ادامه با فیلمهای «سه روز کرکس» (۱۹۷۵) و «همه مردان رئیسجمهور» (۱۹۷۶) همکاری با داستین هافمن داشت.
پس از وقفهای در اواخر دههٔ ۱۹۷۰، ردفورد به کارگردانی روی آورد و با درام گروهی «مردم معمولی» موفقیتی بزرگ کسب کرد؛ فیلمی که در سال ۱۹۸۱ چهار جایزهٔ اسکار از جمله بهترین فیلم و بهترین کارگردانی را برای او به ارمغان آورد، جایزهای که هرگز برای بازیگری دریافت نکرده بود.
در دهههای ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰، موفقیت او به عنوان بازیگر ادامه یافت، اگرچه تأثیر پیشگامانهٔ دههٔ ۱۹۷۰ را نداشت. از جمله آثار قابل توجه آن دوره میتوان به «استعداد ذاتی» (۱۹۸۴)، «خارج از آفریقا» (۱۹۸۵)، «جنگ میلاگرو بنفیلد» (۱۹۸۸)، «رودخانهای از میان آن میگذرد» (۱۹۹۲)، «پیشنهاد بیشرمانه» (۱۹۹۳)، «مسابقهٔ تلویزیونی» و «نجواگر اسب» اشاره کرد.
در همین دوران، جشنوارهٔ فیلم ساندنس – که شرکت تولیدی ردفورد آن را در ۱۹۷۸ بهعنوان جشنوارهٔ فیلم یوتا/آمریکا تأسیس و در ۱۹۸۴ به افتخار مؤسسهٔ ساندنس ردفورد نامگذاری شد – به عنوان پلتفرمی برای سینمای مستقل آمریکا مطرح شد و فیلمسازانی چون استیون سودربرگ، کوئنتین تارانتینو، رابرت رودریگز و کوین اسمیت را معرفی کرد. این جشنواره در دهههای بعد نیز به عنوان بستری برای ارتقاء شانس تجاری و دریافت جوایز فیلمها تأثیرگذار باقی ماند و فیلمهایی مانند «۵۰۰ روز تابستان»، «ناپلئون داینامیت»، «شلاق»، «ایستگاه فروتویل» و «کودا» را معرفی کرد.
فیلم ردفورد دربارهٔ جنگ افغانستان در سال ۲۰۰۷ با عنوان «شیرها برای برهها» ناامیدکننده بود، اما اجرای تکنفرهٔ تحسینبرانگیز او در درام بقا در دریا «همه چیز از دست رفته» (۲۰۱۳) تا حدی این ناکامی را جبران کرد. در سال ۲۰۱۴، ردفورد به دنیای سینمایی مارول پیوست و در «کاپیتان آمریکا: سرباز زمستان» نقش الکساندر پیرس، رهبر هایدرا را ایفا کرد. او در آن زمان گفت: «میخواستم این فرم جدید فیلمسازی را تجربه کنم که به شدت فراگیر شده است؛ جایی که شخصیتهایی شبیه کارتونی با فناوری پیشرفته زنده میشوند.» او در سال ۲۰۱۹ نیز در «انتقامجویان: پایان بازی» همان نقش را به صورت کوتاه اجرا کرد.
در اواسط دههٔ ۲۰۱۰، ردفورد فعالیتهای فیلمسازی خود را کاهش داد، مدیریت جشنواره فیلم ساندنس را به دیگران سپرد و بازنشستگی خود از بازیگری را اعلام کرد. آخرین نقش قابل توجه او در درام جنایی «پیرمرد و تفنگ» (۲۰۱۸) به کارگردانی دیوید لاوری بود.
ردفورد در سال ۲۰۰۲ جایزه اسکار افتخاری دریافت کرد، در سال ۲۰۱۷ جایزه شیر طلای عمر سینمایی از جشنواره ونیز گرفت و در سال ۲۰۱۹ جایزهٔ سزار افتخاری را دریافت کرد. او در سال ۲۰۱۰ لقب شوالیهٔ لژیون دونور گرفت و در سال ۲۰۱۶ نشان آزادی ریاستجمهوری را از باراک اوباما دریافت کرد.
منبع: گاردین
۵۹۲۴۳
