به گزارش خبرنگار فرهنگی برگزیده های ایران، رضا رستمی یکی از محققین و نویسندگان حوزه ادبیات پایداری با حضور در خبرگزاری برگزیده های ایران خاطره ای را از شب اسارت شهید محسن حججی به نقل از ابوامین (نام جهادی) یکی از فرماندهان میدانی در جنگ سوریه، اینطور روایت می کند:
ابو امین می گوید: «شب قبل از ۱۶ مرداد سال ۹۳ برای سرکشی به مناطق عملیاتی به نقطه ای رفتم که محسن حججی هم آنجا حضور داشت. از دور مشاهده کردم یک بیل مکانیکی مشغول کار است تا خط را تثبیت کند. خبری از تجیهزات بیشتر نبود. سری به نیروهایی زدم که آنجا حضور داشتند و گفتم با این وضعیت امنیت اینجا خیلی کم است و موقعیت طوری نیست که از ورود انتحاری ها جلوگیری کند. همه آنها غیر ایرانی بودند جز یک نفر که از صحبت کردنش متوجه شدم.
پرسیدم تو ایرانی هستی و به خاطر مسائل امنیتی بهتر است اینجا نباشی (آن روزها ربودن اسیر ایرانی برای داعشی ها ارزش زیادی داشت و در دستور کارشان بود). اما هر چه اصرار کردم قبول نکرد با من برگردد عقب. گفت اینجا مشغول تعمیر چند تانک است و اگر بخواهد به عقب برگردد مجبور است ۶۰ کیلومتر بیاید و مجددا صبح ۶۰ کیلومتر دیگر برگردد همین منطقه برای ادامه کارش.
ابو امین می گوید: هر چه به آن جوان اصرار کردم راضی نشد با من بیاید و گفت خیلی خسته هستم و همینجا گوشه ای می خوابم. جالب اینجاست که تنها فردی که فردای آن روز ماند و اسیر شد همان یک ایرانی یعنی محسن حججی بود.»
بقیه همه به شهادت رسیدند. این مشیت خدا بود برای اینکه پیامی را با آن حادثه به دنیا برساند.
کل فیلمی که داعش از اسیر کردن او پخش کرد شاید چند ثانیه بیشتر نیست اما حالت چهره شهید حججی، ابهت و اخمش عظمت و صلابت نه یک بچه شیعه، بلکه بزرگ مردی را نشان می دهد که حتی ورای مسلمانی است. او کاری کرد همه دنیا معطوف کارش شد. حججی نه درجه ای داشت و نه مقامی. یک نیروی ساده بود اما با روحی بزرگ.
شهید حججی در برهه ای چنین شجاعتی از خود نشان داد که خیلی از خواص حتی دچار این ابهام بودند که اصلا چرا ما باید به سوریه برویم؟ این جنگ چه ربطی به دارد؟
/