روایتی از ورزش حرفه‌ای فنی‌ترین گلبالیست آسیا/ از مسابقه با کتانی پاره تا رد تابعیت چندین کشور
خبرگزاری یولن -اردبیل| مهران عقلمند: درخانواده‌ای پرجمعیت در یکی از مناطق شهر اردبیل دیده به جهان گشود. یک ساله بود که در اثر تشنج با مشکل بینایی مواجه شد. به دلایل امکانات کم برای درمان بهتر و بیشتر امکان اعزام به تهران نداشت و همین امر سبب شد تا رفته رفته مشکل چشمانش جدی‌تر شود تا اینکه در دو سالگی بینایی خود را تا حدود زیادی از دست داد.
نوزادی که پس از دو سال از تولدش فصل جدیدی از زندگی را تجربه کرد. چقدر برای پدر و مادرش سخت بود که نوزاد دو ساله‌شان بینایی خود را از دست بدهد. حال این نوزاد کمی متفاوت‌تر از سایر افراد بود. تفاوتی که شاید برخی‌ها آن را مانعی بر زندگی عادی روزمره می‌دانند و محدودیتی برای تلاش و فعالیت‌های روزانه تلقی می‌کنند.
حسن جعفری زندگی خود را با یک تجربه تلخ آغاز کرد و باید خود را با شرایط موجود وفق می‌داد. بازی در کوچه به همراه دوستان هم سن و سال، شیطنت‌های مسیر مدرسه با هم کلاسی‌هایش و … برایش سخت و یا حتی نشدنی بود.
او روزها را گذراند و با مشکلی که برای چشمانش پیش آمده بود کنار آمد و به زندگی در این دنیای زیبا ادامه داد. زندگی برایش به سختی گذشت اما او با چشم دل به دنیا می‌نگریست و هیچ وقت نابیناییش را مانعی بر زندگی خود نمی‌دانست.
چند سالی گذشت و نوزاد نابینای داستان ما به ۱۲ سالگی رسید. دقیقا سنی که در اوج هیجان و بازیگوشی بود. زندگی بدون هیجان برایش معنایی نداشت و او به دنبال تحرک و سرگرمی بود. به سمت علایقش رفت. ورزش را برای سرگرمی انتخاب کرد.
نوجوان نابینایی که شاید برخی‌ها حتی انجام ساده‌ترین کارها را بدون داشتن همراه، برایش سخت می‌دانستند به سمت ورزش رفت. در ابتدا به عنوان سرگرمی به ورزش نگاه می‌کرد. اما رفته رفته علاقه‌اش به ورزش بیشتر شد.
هدفی برای خودش برگزید و آن هم نشان دادن توانش در ورزش بود. نابینایی را محدودیتی برای خود ندانست و هر روز تلاشش را برای پیشرفت بیشتر و بیشتر کرد. تا اینکه در مسابقات دانش‌آموزی گلبال، مربیان به توان و استعداد این نوجوان پی برده و این زمان سرآغازی بر پیشرفت حسن جعفری شد.
او متفاوت از دیگران بود اما این تفاوتش به دلیل نابیناییش نبود. اراده بالا، عزم راسخ و تلاش برای دیده شدن، اصلی‌ترین دلیل تفاوت حسن جعفری نسبت به دیگران بود.
پس از سال‌ها تلاش مداوم او هم اکنون به عنوان یکی از ورزشکاران حرفه‌ای در گلبال کشور بوده و از سال ۸۶ یکی از اعضای ثابت تیم ملی گلبال ایران است و در طول این مدت افتخارات بسیار زیادی برای کشور و استان کسب کرده است.
برای شناخت بیشتر با این ورزشکار نابینای کشورمان وی را به همراه دبیر هیات ورزشی نابینایان شهرستان اردبیل به دفتر خبرگزاری یولن دعوت کرده و به صحبت با آنها نشستیم تا حسن جعفری برایمان از افتخاراتش بگوید و از اینکه چگونه با وجود نابینایی ورزش را انتخاب کرده و قهرمانی‌های زیادی کسب کرده هم صحبت شویم.
یولن: از چه سالی ورزش را شروع کردید و اولین مسابقه‌ای که شرکت کردید کدام مسابقه بود؟
جعفری: من متولد ۱۳۶۹ هستم و در دوسالگی بینایی خود را از دست دادم و از سال ۸۱ ورزش را شروع کردم. ابتدا ورزش را برای سرگرمی شروع کردم اما رفته رفته با پیشرفتی که حاصل شد و استعدادی که در خود دیدم تصمیم گرفتم ورزش را به صورت حرفه‌ای ادامه دهم.
در حال حاضر ۱۴ سال است که به عضویت تیم ملی گلبال کشور درآمده‌ام. در سال ۸۲ با تیم جوانان اردبیل در مسابقات کشوری شرکت کردم و برای اولین بار در استان اردبیل مقام دوم مسابقات کشوری گلبال را کسب کردیم. پس از آن فعالیتم تداوم یافت و در مسابقات مختلف داخلی و خارجی شرکت کردم.
یولن: هم اکنون در کدام تیم مشغول به بازی هستید و آیا استان اردبیل تیم گلبال دارد؟
جعفری: در حال حاضر به دلیل عدم حمایت مسؤولان استان اردبیل از تیم گلبال این استان به ناچار با تیم دیگری قرار داد بسته‌ام. اما تا سال ۹۴ حمایت‌های جزئی از سوی مسؤولان از تیم گلبال اردبیل انجام می‌شد و همین حمایت جزئی و همت بازیکنان اردبیلی سبب شده بود تا تیم اردبیل در لیگ برتر حضور قدرتمندی داشته باشد.
اما پس از سال ۹۴ به مرور از حمایت‌ها کاسته شد و در نهایت با کمک اسپانسر بخش‌خصوصی تیم اندیشه زرین اردبیل در لیگ برتر کشور حضور می‌یافت تا اینکه در سال جاری با توجه به مشکلات مالی، اسپانسر تیم نیز از تیم‌داری در گلبال اردبیل کنار کشید و همین موضوع باعث شد تا امسال برای اولین بار و پس از ۱۰ سال تیمی از استان اردبیل در لیگ برتر گلبال کشور حضور نیابد.
دلیل آن هم عدم حمایت‌های مسؤولان استان اردبیل بوده و اسپانسر مالی تیم هم نیازمند کمک بود که متاسفانه این امر تحقق نیافت و تیم خود به خود به دسته یک سقوط کرد و من به همراه دو بازیکن ملی پوش اردبیلی دیگر که در تیم استان خود مشغول به بازی بودیم به تیم‌های دیگر استان‌ها منتقل شدیم.
یولن: اولین مسابقات بین‌المللی که شرکت کردید چه زمانی بود و چه مقام‌هایی تا به امروز کسب کرده‌اید؟
جعفری: سال ۸۶ اولین دوره اردوی من شروع شد و در سن ۱۶ سالگی به‌عنوان جوان‌ترین بازیکن به تیم ملی گلبال ایران دعوت شدم و قرار بر این شد تا در مسابقات پارالمپیک پکن حاضر شویم.
اما به‌خاطر اینکه تجربه و سنم پایین بود نتوانستم همراه تیم بزرگسالان ایران به مسابقات پکن اعزام شوم و از رده بزرگسالان به تیم ملی جوانان آمدم و سپس به بازی‌های آسیایی ژاپن اعزام شدیم و با همت مثال‌زدنی تمامی کادر تیم ملی جوانان موفق به کسب مقام اول شدیم و من نیز با ۵۶ گل زده به عنوان آقای گل مسابقات انتخاب شدم.
پس از آن در مسابقات پاراآسیایی دو بار قهرمان شدیم و در هر دو دوره به عنوان آقای گل و فنی‌ترین بازیکن انتخاب شدم. علاوه بر آن من در تمامی مسابقات آسیایی و جهانی همراه تیم ملی گلبال بودم و برای نمونه در مسابقات سال ۲۰۱۴ کره جنوبی و ۲۰۱۸ جاکارتای اندونزی، مسابقات آسیایی پکن چین و چندین دوره مسابقات آسیایی و انتخابی جهانی شرکت کردیم و ضمن کسب مقام قهرمانی در این مسابقات همواره به عنوان آقای گل مسابقات انتخاب شده‌ام.
در مسابقات جهانی سال ۲۰۱۰ انگلستان نیز موفق به کسب مقام سوم جهان شدیم و در مسابقات پارالمپیک لندن نیز به مقام سوم جهانی رسیدیم.
یولن: در آینده در چه مسابقاتی شرکت می‌کنید؟
جعفری: اردوی تیم ملی از اوایل شهریور ماه سال‌جاری شروع شده و تا به امروز ۲ اردو برگزار شده و از بهمن ماه مسابقات آسیایی و انتخابی جهانی در کشور کره جنوبی برگزار می‌شود و مقام‌های اول تا سوم آن، سهمیه مسابقات جهانی سال بعد که در کشور چین برگزار خواهد شد را کسب می‌کنند و امیدواریم که با درخشش در این مسابقات همانند سنوات گذشته در مسابقات جهانی شرکت کنیم.
یولن: خوب، با این همه افتخارات و قهرمانی‌ها برای کشور و استان اردبیل آیا مسؤولان حمایت‌هایی از شما داشته‌اند؟
جعفری از همان ابتدای گفت‌وگو دل پُری از نبود حمایت‌ها از طرف مسؤولان و کم‌توجهی به قهرمانی‌ها و افتخاراتش داشت اما گویا از باز کردن سفره دلش همچنان شرم داشت و فقط به این جمله بسنده کرد که تا به امروز هیچ حمایت مناسبی از سوی مسؤولان ندیده‌ایم. من آقای گل آسیا و فنی‌ترین بازیکن بسیاری از مسابقات بوده‌ام و اما گویا ورزش نابینایان و افتخاراتشان همانند نامشان در گمنامی و بی‌توجهی مسؤولان قرار گرفته است.
در این بین بهزاد سالمی، دبیر هیات ورزشی نابینایان شهرستان اردبیل که به همراه حسن جعفری در دفتر خبرگزاری حاضر شده بود از حسن جعفری اجازه خواست تا برخی از موارد را بگوید.
سالمی در این خصوص گفت: بگذارید از ابتدای ماجرا و جایگاه ویژه گلبال در استان اردبیل به دلیل وجود ورزشکاران ارزشمندی همچون حسن جعفری صحبت‌هایم را آغاز کنم. تیم ملی گلبال متشکل از ۶ بازیکن است که در هر مسابقه‌ای ۳ بازیکن به صورت فیکس در مسابقه شرکت می‌کنند و تا قبل از سال ۹۸، ۲ بازیکن تیم ملی را از ورزشکاران اردبیلی تشکیل می‌داد و خوشبختانه با حمایت اسپانسر مالی توانستیم اردوی تیم ملی را در سال ۹۸ در اردبیل برگزار کنیم که این میزبانی برکات زیادی برای استان داشت.
پس از برگزاری این اردو یکی از بازیکنان حرفه‌ای دیگر اردبیلی که پیش از این در سطح ملی دیده نشده بود نیز مورد توجه مربیان تیم ملی قرار گرفت و به اردوی تیم ملی دعوت شد و بدین ترتیب در حال حاضر ۵۰ درصد از بازیکنان تیم ملی گلبال کشور را ورزشکاران اردبیلی (حسن جعفری، محمدپرنیا و مصطفی شهبازی) تشکیل می‌دهند.
همین امر نشانگر پتانسیل بالای بازیکنان و ورزشکاران نابینای اردبیلی داشته و از همین رو ادامه این روند رو به رشد نیازمند توجه جدی مسؤولان استان اردبیل است.
حسن جعفری و سایر ورزشکاران نابینا همانند زندگیشان افرادی کم توقع و بی‌حاشیه هستند و به همین دلیل است که در بیان مشکلات و نبود حمایت‌های مناسب نیز همچنان سکوت کرده و تواضع به خرج می‌دهند. اما چون من به عینه با مشکلات این قهرمانان مواجه هستم به خوبی می‌دانم که چگونه در بی‌توجهی مسؤولان با مشکلات زندگی دست و پنجه نرم می‌کنند.
شاید چنین به نظر برسد که این بازیکنان که عضو تیم ملی هستند حتما درآمد بسیار بالایی نیز دارند اما به هیچ عنوان این چنین نیست. به‌طوری‌که در سال‌جاری تیم گلبال اردبیل به دلیل عدم توانایی در تامین هزینه‌های ناچیز تیم‌داری در لیگ برتر، به لیگ یک سقوط کرد.
تیم اندیشه زرین اردبیل از سال ۹۶ با حمایت بهزیستی استان و همکاری و فداکاری بازیکنان اردبیلی و به دلیل عِرق به استان اردبیل با قراردادی به مراتب پایین‌تر در اردبیل مانده و برای تیم استان اردبیل در لیگ برتر توپ زدند. میزان دستمزد این بازیکنان در طول یکسال حدود ۱۵ میلیون تومان بوده که متاسفانه در سال جاری حتی قادر به تامین این دستمزد اندک نیز نشدیم.
حسن جعفری و هم‌چنین سایر ورزشکاران نابینا اغلب در شرایط مالی مناسبی قرار ندارند، چرا که به دلیل عدم توجه مسؤولان به این ورزش روز به روز مشکلات مالی این ورزشکاران افزایش یافته و با کمترین توقع همچنان به افتخارآفرینی برای کشور ادامه می‌دهند.
جعفری در یک خانواده پرجمعیت در ساختمانی یک طبقه در محله پناه آباد اردبیل زندگی می‌کند و متاسفانه به دلیل نبود حمایت از سوی مسؤولان این قهرمان ملی در وضعیت نامناسب مالی قرار دارد.
یولن: به نظر شما مسؤولان استان اردبیل چه کاری باید برای حمایت از این ورزشکاران و قهرمانان می‌کردند که انجام نداده‌اند؟
سالمی: برای مثال قهرمانان و مدال‌آوران ملی و بین‌المللی اغلب از سوی فدراسیون و کمیته پارالمپیک تجلیل می‌شوند و اما در کنار آن از آنجایی‌که این بازیکنان افتخار استان اردبیل هستند نیز چشم انتظار حمایت‌ها و حداقل تشکر از بابت افتخاراتشان هستند.
هر استانی بر حسب توانمندی‌های خود از ورزشکاران خود در سطح استانی حمایت و تجلیل می‌کند و برخی از استان‌ها توجه بسیار خوبی به چنین قهرمانان ملی خود داشته و سبب افزایش انگیزه این بازیکنان می‌شوند و اما ورزشکاران نابینای اردبیلی از این حمایت‌های استانی محروم هستند. به‌طوری‌که اخیرا مراسم تجلیلی برگزار شد و قهرمانی‌های این ورزشکاران در سه مسابقه ملی و بین‌المللی را تجمیع کرده و در نهایت یک هدیه نقدی بسیار جزئی به این قهرمانان دادند.
در حالی‌که طبق قانون ۳درصد از استخدام‌ها می‌تواند از بین معلولین و نابینایان باشد اما این مهم نیز در استان اردبیل اتفاق نمی‌افتد در حالی‌که این ورزشکاران و قهرمانان نابینا تمام سختی‌ها را برای افتخار آفرینی برای کشور و استان به جان خریده و در مسابقات شرکت می‌کنند و وجود چنین بی‌توجهی‌ها به این قهرمانان به شخصه برای خود من زجر آور است.
اما این ورزشکاران با حیا و کم توقع همچنان پای اعتقادات و کشور خود ایستاده و خواهند ایستاد و با وجود چنین مشکلاتی همچنان به افتخار آفرینی برای کشور و استان مشغولند. در حالی‌که حسن جعفری به راحتی می‌توانست هم اکنون درآمد بسیار زیادی داشته باشد اما عشق به وطن سبب شد تا پیشنهاد تابعیت چندین کشور را رد بکند.
یولن: آقای جعفری در مورد پیشنهادات تابعیت و رد آنها برایمان بگویید؟ به چه دلیل این پیشنهادات را قبول نکردید؟
جعفری: من تا به امروز چندین بار پیشنهادات تابعیت کشورهای مختلف را رد کرده‌ام و دلیل آن هم عشق به وطنم ایران، بوده است. من در این کشور متولد شده‌ام و در استان اردبیل فعالیت ورزشی‌ام را شروع کرده‌ام و اعتقاد دارم که استعداد و توانایی خودم را باید در مسیر پیشرفت و اعتلای کشور و خاکی که در آن رشد کرده و زندگی کرده‌ام قرار دهم.
با اینکه بسیاری از این پیشنهادات از نظر مالی می‌توانست بسیاری از مشکلات من را حل کند اما فقط عشق به وطن سبب شد تا بدون حتی لحظه‌ای فکر کردن به این پیشنهادات، آنها را رد کنم. چرا که برای من افتخارآفرینی برای کشور و پرچمم بسیار ارزشمندتر از مادیات است.
یولن: حال که شما عشق به وطن را در عمل نیز ثابت کرده‌اید، چه انتظاری از مسؤولان دارید؟
جعفری: متاسفانه در کشور ما برخی از ورزش‌ها و ورزشکاران بسیار مظلوم واقع شده‌اند و برخی دیگر از حمایت‌های مالی و معنوی بسیاری برخوردار هستند. وقتی خانواده‌ام برخی از حمایت‌های آنچنانی از چند رشته خاص را می‌بینند، می‌گویند پس چرا از شما چنین تجلیل‌ها و حمایت‌هایی نمی‌شود؟ اگر بودجه و پول نیست پس چرا فقط برای شما نیست؟ و من هم جوابی در پاسخ به آنها ندارم.
از آنجایی‌که من و تمامی ورزشکاران معلول و نابینا هیچ محل درآمدی جز ورزش نداریم از همین رو تمام گذران زندگی و معیشت‌مان به در آمد اندکی که از ورزش داریم وابسته است. به همین دلیل تنها تقاضایم از مسؤولان این است که نسبت به حمایت از ورزشکاران نابینا توجه بسیار زیادی داشته باشند چرا که ما همانند سایر افراد نمی‌توانیم از محل دیگری کسب درآمد داشته باشیم.
یولن: حمایت مسؤولان استان اردبیل از ورزش نابینایان چگونه است؟
جعفری: متاسفانه به دلیل بی‌توجهی مسؤولان استان اردبیل، هیات ورزشی نابینایان در شرایط بدی به سر می‌برد. به طوریکه از زمان شیوع بیماری کرونا حتی ریالی به حساب این هیات ورزشی واریز نشده است.
در سایر استان‌ها یک سالن ورزشی در اختیار هیات ورزشی نابینایان قرار داده شده است. اما در استان ما حتی یک زمان مناسب از سالن‌های ورزشی موجود در استان برای ورزش نابینایان در نظر گرفته نمی‌شود.
سالمی: متاسفانه نبود حمایت‌های مناسب از سوی مسؤولان سبب شده تا بیشتر جوانان و نابینایان با استعداد استان حتی توانایی نمایش استعداد خود در ورزش را نداشته باشند و حتی ساده‌ترین موضوع یعنی یک تایم مشخص سالن ورزشی و متناسب با شرایط جسمی برای نابینایان در نظر گرفته نمی‌شود و اغلب ساعت‌هایی را در اختیار این ورزشکاران قرار می‌دهند که حتی حضور در این بازه زمانی برای سایر افراد کمی سخت است.
یکی دیگر از نمونه‌های بارز بی‌توجهی مسؤولان استانی به این قهرمانان و ورزشکاران در سفر اخیر ریاست جمهوری به اردبیل بود. به‌طوری‌که نام این قهرمانان گلبالیست کشور در لیست دیدار با رئیس جمهور قرار نداشت و هر چقدر برای تحقق این امر تلاش کردیم اما مسؤولان ورزش استان متاسفانه قدمی برای قرارگیری نام این قهرمانان ملی در لیست دیدارکنندگان با رئیس جمهور برنداشتند و جالب تر از آن مسؤولان ورزشی استان شرایط جسمانی این قهرمانان را بهانه‌ای برای عدم قرارگیری در لیست دیدار با رئیس جمهور عنوان کردند.
یولن: به نظرتان چه اقداماتی باید در راستای حمایت از این ورزشکاران و استعدادیابی نابینایان در ورزش‌های مختلف انجام گیرد؟
سالمی: به عنوان فردی که خارج از گود به مشکلات نگاه می‌کنم؛ قدر ورزشکاران را باید بدانیم. ورزشکاران نابینایی همچون حسن جعفری‌ها که علی‌رغم انواع مشکلات مالی و معیشتی و … همچنان پای اعتقادات خود ایستاده و به دلیل حیا و کم توقعی، هیچ‌گاه مطالبات خود را بر زبان نیاوردند.
قهرمانانی هم چون حسن جعفری که حتی یادم است که ورزش را با کتانی‌های پاره آغاز کرد و در مسابقات با همان کتانی حاضر می‌شد و اما در چنین شرایطی که این قهرمانان بنا به هر دلیلی لب به سخن باز نمی‌کنند و اعتراضی ندارند، وظیفه مسؤولان است تا حمایت‌های خود را از این قهرمانان انجام دهند تا استعدادهایمان در نطفه خفه نشود.
به گزارش خبرگزاری یولن از اردبیل، ورزشکاران و قهرمانانی همچون حسن جعفری که عشق به وطن و خاک کشور را در عمل نیز به نمایش گذاشته‌اند نیازمند حمایت‌های مادی و معنوی مسؤولان هستند. قهرمانانی که زندگی خود را در خدمت افتخار آفرینی برای کشور و استان قرار داده‌اند و حال چشم انتظار توجه بیش از پیش مسؤولان هستند. امیدواریم که مسؤولان امر با توجه جدی به این ورزشکاران سبب افزایش انگیزه آنان برای افتخارآفرینی به کشور شوند.
انتهای پیام/۳۴۶۳/ی
