به نوشته روزنامه گاردین، راکتی اوایل روز دوشنبه به نزدیکی مجتمع سازمان ملل در خان یونس، جنوب غزه که “جملیه توفیق” روزنامه‌نگار به همراه خانواده‌اش و ۲۵ هزار نفر دیگر در آنجا پناه گرفته بودند، اصابت کرد.

با اصابت این موشک دودی به هوا برخاست و به سرعا اخباری از کشته شدن دو خانواده منتشر شد. برای توفیق ۲۶ ساله که خبرنگار بدون مرز است و برای ایستگاه تلویزیونی الجزیره که یکی از چند رسانه معدودی است که هنوز در غزه هستند، گزارش تهیه می‌کند، این حمله یکی از ده‌ها موردی است که از زمان بمباران این باریکه در دو هفته گذشته توسط اسرائیل، او شاهدش بوده و درباره‌اش گزارش داده است. بر اساس اعلام وزارت بهداشت غزه، قریب به ۴۰۰۰ نفر تاکنون کشته و ۱۳ هزار نفر دیگر نیز زخمی شده‌اند.

سندیکای خبرنگاران فلسطینی اعلام کرد که ۱۷ تن از اصحاب رسانه در غزه و از آغاز حملات هوایی شهید و ۲۰ تن دیگر نیز مجروح شده‌اند. همچنین کمیته حفاظت از خبرنگاران نیز می‌گوید، ۲۱ تن در مجموع تا صبح جمعه کشته شدند که شامل سه خبرنگار اسرائیلی و یک خبرنگار رویترز در جنوب لبنان نیز می‌شود.

راهی برای بیرون رفتن از غزه نیست؛ مرز بسته است، هم برای توفیق ۲۶ ساله و هم برای دیگر خبرنگاران و دیگر سکنه.

توفیق با اشاره به اینکه تلاش می‌کند تا به کارش به عنوان مجری اخبار تلویزیون ادامه دهد اما اینترنت محدود است و حملات مداوم بر فعالیتش خدشه وارد می‌کند، گفت: انفجارها بی‌امان هستند. کسی نمی‌داند بعدا چه اتفاقی می‌افتد. ای کاش می‌شد سرنوشتمان را کنترل کنیم. آنها ما را مجبور کردند تا خانه‌های خود را ترک کنیم، درحالیکه اصلا نمی‌دانیم آیا می‌توانیم برگردیم یا نه. تلاش می‌کنیم تا زنده بمانیم اما امیدی نداریم. ما را از درون دارند نابود می‌کنند و حتی اگر این مهلکه پایان یابد، نمی‌دانم زندگی بار دیگر عادی می‌شود یا نه. به همین دلیل است که می‌خواهم به گزارش دادنم ادامه دهم. می‌خواهم مردم بدانند اوضاع از چه قرار است.

کارزار بمباران هوایی رژیم صهیونیستی در واکنش به حمله غافلگیرانه هفتم اکتبر ۲۰۲۳ حماس، علیه شهرک‌های اطراف غزه است.

حتی برای آن‌هایی که زیر این آتش و بمباران زندگی می‌کنند، تصمیم برای تخلیه و رفتن به سمت جنوب غزه آسان نیست. برای توفیق ۲۶ ساله ترک خانه پدری در مرکز غزه و رفتن به جنوب به همراه والدین، برادر، عروس و سایر خویشاوندان پر از ترس و نگرانی بود.

پدر جملیه توفیق که خود خبرنگار بازنشسته فلسطینی است، در ابتدا از ترک منزلش امتناع کرد و گفت که ۲۷ سال پیش با دستان خودش این خانه را ساخته بود. برای او و همینطور دختر ۲۶ ساله‌اش این مکان، فقط یک خانه نبود؛ بلکه مکانی پر از عشق و خاطره است، جایی که یک عمر در آن گذرانده بودند.

اما وقتی نیروی هوایی رژیم صهیونیستی تراکت‌های هشدار را به سوی مردم شمال غزه پخش کرد تا آنها به جنوب بروند، خانواده توفیق با بی‌میلی و البته ترس چمدان‌های خود را جمع کردند و به سمت جنوب روانه شدند. پاسپورت‌ها، اوراق هویتی، غذا به همراه مقداری لباس و برگ‌های سبز درخت خانه را به عنوان یادگاری با خود بردند.

مجتمع سازمان ملل که اکنون توفیق به همراه خانواده‌اش در آن ساکن هستند، به شدت کثیف و پر جمعیت است. سرویس بهداشتی در آن بسیار کم است، بوی نامطبوع به مشام می‌رسد و بیماری در حال گسترش است. خانواده‌ها بیرون از ساختمان می‌خوابند. توفیق هم مانند دیگران در خودروی خانواده‌اش می‌خوابد. غذا جیره‌بندی است و آب آشامیدنی هم به سختی به دست می‌آید.

توفیق ۲۶ ساله می‌گوید: مردم کیلومترها راه می‌روند تا ‌آب آشامیدنی پیدا کنند. نمی‌دانم آنها از کجا آب پیدا می‌کنند اما این را می‌دانم که به‌زودی همین مقدار آب هم تمام می‌شود.

۳۱۰۳۱۰