به گزارش خبرگزاری برگزیده، به نقل از پدال، هفت دهه پیش، سیتروئن با معرفی سیستم تعلیق هیدروپنوماتیک، نوآوری مکانیکی شگفتانگیزی را به جهان عرضه کرد؛ سیستمی عجیب که مایع و گاز را ترکیب میکرد. اولین خودرویی که در محورهای جلو و عقب از این نوع تعلیق بهره برد، سیتروئن DS بود؛ یک خودروی فوقالعاده که به نمادی از طراحی خودرویی تبدیل شد. مدل DS به مدت دو دهه تولید شد و حتی پیش از خروج سیتروئن از بازار آمریکا، به این کشور راه یافت. بیایید نگاهی دقیقتر به این مدل نمادین و پیشرفت مکانیکی جذاب آن بیندازیم.
آشنایی با سیتروئن DS
سیتروئن DS در سال ۱۹۵۵ در نمایشگاه خودروی پاریس رونمایی شد و بلافاصله توجهها را جلب کرد. در روز اول رونمایی، ۱۲ هزار سفارش برای این خودرو ثبت شد و تا پایان نمایشگاه ۱۰ روزه، سیتروئن ۸۰ هزار سفارش دریافت کرد. DS زبان طراحی عصر جت را به نمایش گذاشت؛ دورهای پس از جنگ جهانی که با پیشرفت سریع علمی شناخته میشد. ظاهر آیندهنگرانه آن، ترکیبی از بدنه سدان و هاچبک بود که آن را از هر خودروی دیگری در بازار متمایز میکرد. در آن زمان، فرانسه هنوز در حال بهبود از ویرانیهای جنگ جهانی دوم بود و جادههایش وضعیت بسیار بدی داشتند. این شرایط، کیفیت سواری برتر DS را به یک نقطه قوت کلیدی برای فروش تبدیل کرد.
این خودرو مجهز به سیستم تعلیق هیدروپنوماتیک پیشرفته بود که امکان تنظیم ارتفاع توسط راننده و تنظیم ارتفاع خودکار را فراهم میکرد. تعلیق هیدروپنوماتیک تنها ویژگی نوآورانه DS نبود. این خودرو همچنین فرمان هیدرولیک داشت که در آن زمان در این سگمنت در اروپا نادر بود. گیربکس نیمهاتوماتیک آن نیاز به فشردن پدال کلاچ را حذف کرده بود اما همچنان تعویض دنده دستی بود. ترمزهای دیسکی جلو نیز در آن دوره ویژگی کمیابی به شمار میرفتند. طی دو دهه تولید DS، در نسخههای مختلفی تولید شد و در سال ۱۹۷۵، سیتروئن مدل DS را با CX جایگزین کرد که آنهم به تعلیق هیدروپنوماتیک مجهز بود.
تعلیق نوآورانه DS
DS اولین خودروی تولید انبوه با تعلیق هیدروپنوماتیک بود. این سیستم ویژگیهای سیستمهای هیدرولیک و پنوماتیک را برای بهبود کیفیت سواری ترکیب میکرد. این سیستم از قدرت موتور برای فشار دادن مایع هیدرولیک استفاده میکرد. در نسخههای اولیه DS، از روغن گیاهی استفاده میشد اما بعدها روغن مصنوعی با پایه معدنی معرفی شد که برای سیستم بهتر بود. این مایع در مخزنی با گاز نیتروژن فشرده قرار داشت. نتیجه، تعلیقی بود که حتی در زمینهای ناهموار کیفیت سواری فوقالعادهای ارائه میداد. این فناوری همچنین نیروی کمکی فرمان و ترمز را هم فراهم میکرد. پل ماژس، کارمند سیتروئن بدون مدرک مهندسی رسمی، این سیستم را خلق کرد.
او ابتدا ایده تعلیق مبتنی بر روغن و هوا را در طول جنگ جهانی دوم مطرح کرد و توسعه داد. یک دهه بعد، در سال ۱۹۵۴، سیتروئن این سیستم را در محور عقب مدل ترکشن آوانت به کار برد. یک سال بعد، DS این فناوری را به هر دو محور گسترش داد. طی دهههای بعدی، خودروسازان دیگر ازجمله رولزرویس، مرسدس بنز و بامو از فناوری سیتروئن استفاده کردند. اخیراً نیز شرکت چینی بیوایدی نسخه مدرنی از تعلیق هیدروپنوماتیک را در مدلهای یانگوانگ U۸ و U۹ به کار برده که امکان انجام کارهایی مثل رانندگی با سهچرخ و پرش را به این خودروها میدهد.
حضور DS در آمریکای شمالی
اگرچه سیتروئن امروز در آمریکا حضور ندارد اما در میانه قرن گذشته حضوری محدود در این بازار داشت. DS در سال ۱۹۵۶، یک سال پس از عرضه در اروپا به آمریکا رسید اما بلافاصله با مشکلاتی در رعایت مقررات محلی و عدم مطابقت با سلایق خریداران آمریکایی مواجه شد. طراحی که رانندگان اروپایی را مجذوب خود کرده بود، در آمریکای شمالی محبوبیت مشابهی نداشت و فروش DS در آمریکا و کانادا ضعیف بود. در این دوره، مصرفکنندگان آمریکایی به امکانات راحتی و لوکس بهعنوان تجهیزات استاندارد عادت داشتند. امکاناتی مثل کولر و پنجرههای برقی رایجتر شده بودند و گیربکسهای اتوماتیک نیز محبوبیت فزایندهای داشتند؛ اما DS با ظاهر عجیبش فاقد این امکانات بود.
علاوه بر این، تعلیق هیدروپنوماتیک DS که در جادههای پر از چاله فرانسه پس از جنگ عملکرد درخشانی داشت، در بزرگراههای صاف آمریکا چندان تأثیرگذار نبود. این خودرو همچنین در مقایسه با رقبای آمریکایی گران بود و تأمین قطعات یدکی دشوار و پرهزینه بود. علاوه بر این، DS با چند مقررات خودرویی آمریکا سازگار نبود و سیتروئن مجبور به ایجاد تغییراتی شد. یکی از مشکلات، چراغهای جلویی بود که با چرخش فرمان حرکت میکردند و در آن زمان در آمریکا مجاز نبودند. مشکل دیگر به مایع مصنوعی سیستم تعلیق آیندهنگرانه آن مربوط میشد. بااینحال، DS تا سال ۱۹۷۲ در آمریکا دوام آورد. پسازآن، سیتروئن بهتدریج نمایندگیهای باقیمانده خود را تعطیل کرد و هرگز به این کشور بازنگشت.
۲۲۷۳۲۲
