محمدرضا شاکری در گفت‌وگو با خبرنگار ورزشی خبرگزاری برگزیده های ایران درباره اینکه آیا در مسابقات امیدهای جهان تیم زیر ۲۳ سال را همراهی خواهد کرد، گفت: نمی‌دانم. در اردوی تیم ملی که حضور دارم اما در این باره کادرفنی تیم ملی تصمیم‌گیری خواهد کرد.
وی درباره قهرمانی‌اش در مسابقات جوانان جهان عنوان کرد: دنبال این بودم که با مدال طلا، اول خانواده‌ام را خوشحال کنم. بعد از فوت پدرم در شرایطی بودیم که احتیاج به چنین اتفاقی داشتیم. خداراشکر این اتفاق هم رخ داد و هم خانواده‌ام و هم مردم خوشحال شدند.
شاکری درباره استقبال فوق‌العاده مردم بروجرد از او در بازگشت از مسابقات جوانان جهان در اردن خاطرنشان کرد: دست‌شان درد نکند، استقبال خیلی گرم و بی‌نظیر بود. شهر ما کوچک است، مردم خیلی هوایم را داشتند. این استقبال نسبت به سال‌های گذشته و قهرمانان دیگر خیلی متفاوت بود. از همه آنها ممنونم. بعد از مسابقات جهانی از من و مبین عظیمی خیلی به گرمی در شهرهای‌مان استقبال شد.
قهرمان وزن ۶۵ کیلوگرم جام تختی درخصوص اینکه مسئولان برای او چه کاری انجام دادند؟، تصریح کرد: در حد یک سکه و چند کارت هدیه، چیزی بود که دستم را گرفت، بقیه فقط قول‌هایی بود که نمی‌دانم چه زمانی عملی خواهد شد. گفتند زمین می‌دهیم و این هم رسانه‌ای شد ولی چیزی به من ندادند. حالا هر کسی من را می‌بیند در مورد آن زمین می‌پرسد که می‌گویم به والله چیزی نگرفته‌ام. دکتر بهرامی رئیس هیئت کشتی پیگیر این موارد است، ولی واقعاً نمی‌دانم آیا اتفاقی می‌افتد یا نه. سال ۲۰۱۳ به پیمان یاراحمدی قول یک زمین را بابت مدالش داده بودند، اما همین امسال زمین او را دادند. انصافاً اصلاً به کشتی‌گیران نمی‌رسند.
شاکری افزود: هر کسی که آمد، جایزه‌ای داد یا نداد، گفتم دستش درد نکند. از همه هم ممنونم. من فکر مدال گرفتن هستم. زمانی که پدرم بود، همیشه دلم به او قرص بود. الان که پدرم از دنیا رفته، شرایط کمی سخت شده است، اما خداراشکر دو تا از عموهایم هستند که جای خالی پدر را برایم پُر کنند. حمایت آنها را کنار خودم حس می‌کنم.
این کشتی‌گیر ۱۹ ساله بروجردی با اشاره به اینکه چطور از اوت شدن سال گذشته، امسال قهرمان جوانان جهان شد، گفت: به پدرم قول داده بودم. زیاد در کشتی باخت دادم. شاید خیلی‌ها از من قطع امید کردند، اما پدرم اینطور نبود. هر جا می‌باختم، باز هم حمایتم می‌کرد. خیلی زمین خوردم، اما هیچ وقت پدرم از من ناامید نشد، حمایت و پشتیبانی‌اش کم که نشد، بیشتر هم شد. جمله‌ای می‌گفت، که همیشه در گوشم بود، اینکه آدم باید هزار بار زمین بخورد تا یک جا نتیجه بگیرد. این جمله همیشه آویزه گوشم بود، خودش دیگر نبود، اما حرفش بود. بعد از هر باخت، به عشق خودش دوباره شروع می‌کردم و باانگیزه‌تر تمریناتم را از سر می‌گرفتم. به او قول داده بودم، ۴-۵ مدال پشت سر هم گرفتم، به روسیه رفتم و به مدال طلا رسیدم. در جام تختی قهرمان شدم، دوباره در تورنمنت طلایی شدم و به جوانان جهان رفتم، آنجا هم قهرمان شد. دوست نداشتم شرمنده پدرم شوم.
شاکری با تأکید بر اینکه هیچ‌گونه فعالیت مجازی ندارد، یادآور شد: صحفه اینستاگرامی ندارم و تمرکزم روی کشتی است. امیدوارم اگر به مسابقات امیدهای جهان اعزام شدم، بتوانم هم روح پدرم را شاد و هم حمایت‌های خانواده و عموهایم، علیرضا دبیر، محسن کاوه و سبحان روحی مربیان تیم ملی را جبران کنم.
/