به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری برگزیده های ایران؛ حجت الاسلام محمدرضا جوان آراسته نویسنده و کارشناس فرهنگی در کانال شخصی خود در ادامه‌ی مطالب خود با محوریت «نقش رسانه‌ها در واقعه عاشورا» نوشت:
سیاست معاویه رقم زدن یک جنگ ترکیبی بود. از یک طرف نیروهای نظامی‌اش را راه انداخت و شهرهای زیادی را با زور شمشیر از امام گرفت و از طرف دیگر دستگاه رسانه‌ای قدرتمندی را علیه امام فعال کرد تا شخصیت امام را ترور کند. در رمضان سال ۴۰ هجری امیرالمومنین شهید شد، اما جنگ معاویه با امیرالمومنین تمام نشد. شاخه نظامی نیروهای معاویه البته دیگر کارشان تمام شده بود، اما سربازهای رسانه‌ای و فعالین فرهنگی کارشان ادامه داشت.
معاویه یک سیاست رسانه‌ای را به همه فعالین رسانه‌ای‌اش ابلاغ کرده بود: تخریب وجهه امیرالمؤمنین تا هر جا که ممکن است. برای دستیابی به اهداف این سیاست چند مدل عملیاتی در نظر گرفته بود:
اول: توهین به امیرالمؤمنین در همه رسانه‌های رسمی حکومت. تا سال ۱۰۰ قمری روی خیلی از منبرهای مساجد جامع و در خیلی از نماز‌های جمعه، سخنران‌ها حرف‌شان را با سب (لعنت فرستادن به) امیرالمؤمنین شروع می‌کردند.
دوم: تولید انبوه اخبار جعلی (فِیک نیوز) درباره امیرالمؤمنین. معاویه بولتن‌های جهت‌داری را به شبکه رسانه‌ای خودش در سراسر جهان اسلام می‌داد تا روایت‌های غلطی را درباره امیرالمومنین در بدنه عمومی مردم پخش شود.
سوم: محدودسازی خوراک رسانه‌ای برای جامعه طرفداران خودش. معاویه ورود قاریان و حافظان قرآن را از سرزمین‌های دیگر اسلامی به منطقه شام، محدود کرده بود. معاویه نگران این بود که چهره‌های محبوبی مثل قاریان، در جمع مردم خاطره‌ها و احادیثی درباره امیرالمونین بگویند که با سیاه‌نمایی‌های او در تضاد باشد.
نتیجه عملیات‌های رسانه‌ای معاویه این شد که در آغاز سال ۶۱ هجری، در سرزمین کربلا، یک جمله و یک فریاد بر سر اباعبدالله بلند شود.اباعبدالله در روز عاشورا، روبه‌روی لشکر عمر سعد ایستاد، خودش را معرفی کرد، نشانه‌هایی داد تا همه بشناسندش، بعد از تمام چند هزار آدمی که روبه‌رویش بودند یک سوال پرسید. پرسید چرا می‌خواهید من را بکشید؟ چه حقی را ضایع کرده‌ام که به خاطرش می‌خواهید مجازاتم کنید؟ کدام حکم خدا را نقض کرده‌ام که به خاطرش لایق مرگ باشم؟ جواب مردم یک جمله بود: «بُغضاً لِأبیک». یعنی این‌که ما خرده حساب‌هایی با پدرت داریم، یعنی برای انتقام از پدرت می‌خواهیم تو را بکشیم، یعنی این‌که نفرت و عقده و کینه‌ای که از پدرت داریم ما را تا این‌جا کشانده است.
این آدم‌ها سر سفره رسانه‌های معاویه بزرگ شده بودند. شبکه‌های تلوزیونی‌شان را سمت فرستنده‌های معاویه تنظیم کرده بودند، سلبریتی‌های حزب معاویه را دنبال می‌کردند و روزنامه‌های هم‌جهت با بنی‌امیه را می‌خواندند. تعداد زیادی از مسلمان‌ها، ۵۰ سال بعد از فوت پیامبر، تبدیل شده بودند به کینه‌ورزانی نسبت به نزدیک‌ترین آدم به پیامبر. آن‌قدر دشمنی در رگ‌هاشان با ولیّ خدا جوشیده بود که دست از سر پسرش هم بر نمی‌داشتند. این آدم‌ها، محصول رسانه‌های حزب معاویه بودند.
انتهای‌پیام/