رفتی و ماجرا آغاز شد.رفتی و در توکیو تو را مقابل ایران قرار دادند. یادت می آید چطور شب قبل از آغاز مسابقات،برنامه را تغییر دادند تا تو و کیانی رودرروی هم قرار بگیرید؟ایران مقابل ایران.تو و ناهید کیانی. اما انتهایش هیچ بود!این را که قبول داری خانم علیزاده؟!
البته که زندگی شخصی هر کسی به خودش ربط دارد و در این باره حق هیچ اظهار نظری ندارم اما می خواهم درباره زندگی ورزشی ات بنویسم.اینکه رفتی دنبال رویاهایت تا به قول خودت محدودیت های اینجا را کنار بگذاری و بتوانی آزاد مبارزه کنی،پا بزنی و مدال کسب کنی اما از آن روز تا امروز زمان زیادی گذشته است.چه خوب بود که لابلای بلاگربازی و ساختن دابمسمش در اینستاگرام،گزارشی از شرح حال ورزشی ات می دادی که داری چه کار می کنی؟آیا آزادانه مبارزه کردی،به مدال المپیک دیگری که می خواستی رسیدی و اصلا چه خبر از تکواندو؟
دیروز عکست را آنجا در کمیته دیدم.هنوز هم مرام و معرفت مسئولان ورزش ایران به هیچ کسی اجازه نداده تا آن عکس را پایین بیاورند اما یک سوال خیلی مهم دارم؛به آن چیزی که می خواستی رسیدی؟اگر یکی از من این سوال را درباره کیمیا علیزاده بپرسد می گویم “نه”.چون مشخص است و شاید اگر اینجا مانده بودی الان هم مدال بازی های آسیایی را داشتی و هم شانس حضور در المپیک پیش رو را.
قصه برای بقیه هم تکراری است.مثل یکتا جمالی در وزنه برداری،سعید ملایی در جودو،سارا خادم الشریعه در شطرنج و خیلی های دیگر.طی چند سال اخیر مسئله پناهنده شدن ورزشکاران ایرانی به کشورهای دیگر و جنگیدن زیر پرچمی غیر از پرچم کشور خودشان تبدیل به یکی از چالش برانگیزترین اتفافات ورزش ایران شده است.در واقع موضوع پناهنده شدن ورزشکاران ایرانی به کشورهای دیگر از پیچیدگی زیادی برای تحلیل، نقد و بررسی برخوردار است. اینکه یک ورزشکار در حساس ترین مقطع زندگی خودش چه می شود که به یکباره تصمیم به ترک وطن و جنگیدن زیر پرچم کشور دیگری می گیرد؟ اینکه آیا صدای خوشبختی که در کشورهای دیگر به گوش می رسد واقعا فقط از دور خوش است یا ورزشکار ایرانی با فکر به عواقب تصمیمی که می گیرد، بلیط خودش را یک طرفه و بدون برگشت رزرو می کند؟
یک بار دیگر می خواهم از این کلمه استفاده کنم و بگویم بدون تعارف! رفت و آمد های از جنس کیمیا علیزاده در ورزش ایران زیاد بوده اما احتمالا اگر از همه آنهایی که رفته اند سوال کنید یک حس پشیمانی را روی شانه های خودشان احساس می کنند.شاید درآمد آنها در غربت بیشتر از چیزی باشد که در ایران به دست می آوردند اما آنها چیزهای دیگری را از دست دادند که با هیچ پولی به دست نمی آید!شاید پشیمانی،نقطه مشترک ورزشکاران ایرانی که ترک وطن کرده‌اند.
۲۵۸ ۲۵۱