به گزارش خبرگزاری برگزیده های ایران، مارکوس رودریگز پانتوجا در سال ۱۹۴۶ در جنوب اسپانیا در شهری به نام کوردوبا به دنیا آمد. مادرش متأسفانه هنگامی که او تنها سه سال داشت درگذشت. این باعث شد که او توسط یک پدر الکلی و بدرفتار بزرگ شود که هر بار که گریه می کرد او را کتک می زد. دو سال پس از مرگ مادرش، پدرش دوباره ازدواج کرد، اما نامادری هرگز او را دوست نداشت، حتی پدرش را مجبور کرد که رودریگز را بفروشد.
زمانی که رودریگز چهار ساله بود، او را به یک چوپان در کوه های سیرا مورنا فروختند. از خاطرات ضعیف رودریگز، او می گوید که چوپان به خوبی از او مراقبت کرد، تا یک روز که دیگر برنگشت و باعث شد رودریگز فکر کند که ممکن است بمیرد، این اتفاق زمانی افتاد که او هفت ساله بود.
چندی قبل از آن، کلبه چوپان مورد هجوم دسته ای از گرگ ها قرار گرفت که همه بره ها را سلاخی کردند، اما نه رودریگز، زیرا آنها او را با بردن او از کلبه کوچک به بیابان پذیرفتند. او مادر گرگ را توصیف میکند که از او مراقبت کرده است، انگار توله خودش است و نه یک پسر انسان.
از آن زمان، او به سبک زندگی وحشی عادت کرد و حتی رژیم غذایی مشابه خانواده گرگ خود را در پیش گرفت. همانطور که او بزرگتر شد، رژیم غذایی خود را به انواع توت ها و قارچ های وحشی تبدیل کرد. به عنوان یک کودک کوچک، گرگ ها حتی به او نشان دادند که چگونه در زمستان خود را در فضای توخالی یک درخت کهنسال پناه دهد.
با توجه به منطقه کوهستانی، آنها در کودکی محدود بودند، او در نهایت شب های زیادی را در غارهای مختلف با خانواده گرگ خود می خوابید. غارها پر از خفاش ها، مارها و دیگر حیوانات کوچک خطرناک بود، اما او همیشه از این خطرات در امان بود. او در کودکی به یاد می آورد که در غیاب بچه های دیگر چگونه با دویدن در جنگل یا فقط غلت زدن در خاک با توله ها بازی می کرد.
رودریگز بهترین لحظات زندگی خود را اینگونه توصیف می کند و اینکه از نجات یافتن از بیابان به نوعی ناراحت بود. ممکن است این آزاری باشد که او از کودکی دیده بود یا ناامنی ناشی از رها شدن مراقبانش، اما شما هرگز نمی توانید با شادی یک فرد بحث کنید، مهم نیست به چه شکلی باشد.
در سن نوزده سالگی پلیسی که در حال جستجوی یک جنایتکار در حال فرار در جنگل بودند، او را از بیابان نجات داد. رودریگز برای مدت طولانی با کسی ارتباط برقرار نکرده بود یا با او صحبت نکرده بود که حتی فراموش کرده بود چگونه به درستی صحبت کند. او توضیح می دهد که پلیس او را مجبور کرد به جامعه مدنی که فراموش کرده بود و به سختی به یاد می آورد بازگردد. او هرگز علاقه ای به بازگشت به “دنیای دیوانه” همانطور که او آن را توصیف کرد، نداشت.
خدمات اجتماعی اسپانیا به او کمک کرد تا دوباره روی پای خود بایستد، زیرا او به معنای واقعی کلمه چیزی به نام خود نداشت، حتی ایده ای هم نداشت. او در حالی که در کار ساخت و ساز برای خود پول درآورده بود، مسکن دریافت کرد. رودریگز تجربهاش از کار با مردم را تجربهای وحشتناک توصیف میکند، زیرا دائماً احساس میکرد که همه، بهویژه روسایش میخواهند از او سوء استفاده کنند. او هرگز نتوانست به کسی اعتماد کند، که ممکن است موضوعی باشد که به ناامنی او در کودکی مربوط می شود.
درست است که حیوانات به ویژه گرگ ها به یکدیگر بسیار وفادار هستند و هر لحظه از خانواده خود با جان خود محافظت می کنند.
پس از سی سال تلاش برای عادت کردن به زندگی شهری، رودریگز بیش از حد احساس افسردگی کرد زیرا قادر به انطباق با سبک زندگی “عادی” انسانی نبود. بنابراین، او کار خود را رها کرد و سعی کرد به جنگلی که گرگ ها او را در آن بزرگ کرده بودند برگردد. چیزی که در نهایت دید نه تنها او را شگفت زده کرد، بلکه او را بیشتر ترساند. مکانی که او بیشتر دوران کودکی و نوجوانی خود را در آن گذراند اکنون توسط انسان ها شهری شده بود، با خانه های چوبی و نرده های برقی در اطراف جنگل.
او حتی سعی کرد خود را با دسته های مختلف گرگ ادغام کند، اما هیچ یک از گله ها از او به عنوان عضوی از خانواده استقبال نکردند، زیرا رودریگز برای آنها فقط یک انسان بود، یعنی یک دشمن بالقوه. زندگی رودریگز موضوع بسیاری از مطالعات انسانشناسی بود و همچنین کتابهای زیادی درباره زندگی او نوشته شده است که برخی تصمیمات او را قضاوت میکنند، در حالی که برخی دیگر سبک زندگی وحشی او را اجرا میکنند.
رودریگز اکنون سعی می کند خود را با سبک زندگی عادی وفق دهد. او در سال ۲۰۱۰ خوشحال شد زیرا توانست با بسیاری از سازمانهای حمایت از حیوانات همکاری کند که به او اجازه میداد در مدارس سر بزند تا داستان زندگیاش و اهمیت مراقبت از حیوانات و نه سوء استفاده از آنها را برای کودکان تعریف کند. حتی تا به امروز، رودریگز از روزی که توسط مقامات محلی نجات یافت پشیمان است زیرا ترجیح می داد در کنار خانواده گرگ خود بمیرد.
منبع: هیستوریآفیستردی
۲۲۷۲۲۷
