در شرایطی که نساجی با ۲۰ امتیاز در رده پانزدهم جدول لیگ برتر قرار دارد و برای بقا در رقابت تنگاتنگ با تیم های بالا سری خود به سر میبرد، این تقدیم کردن صعود تیم ملی به مالک یک باشگاه خاص، پرسشهایی جدی را مطرح کرده است.
چرا سرمربی تیم ملی باید چنین حرفی بزند؟ آیا این اظهارنظر صرفاً یک ابراز محبت شخصی بوده یا پشت آن انگیزههای دیگری نهفته است؟
تقدیم کردن چنین دستاورد بزرگی به فردی خارج از مجموعه تیم ملی، آن هم مالک باشگاهی که تیمش در جدول لیگ وضعیت وخیمی دارد، میتواند شائبه حمایت غیرمستقیم فدراسیون فوتبال از نساجی را تقویت کند. این موضوع زمانی حساستر میشود که بدانیم نساجی در انتهای جدول درگیر جنگی سخت برای بقا است و هر امتیاز برای این تیم حیاتی محسوب میشود.
اگر فرض کنیم که رضا حدادیان خدماتی به تیم ملی ارائه داده باشد – مثلاً از طریق شرکت هواپیمایی وارش که مالکیت آن را بر عهده دارد و پیشتر پروازهای تیم ملی را پشتیبانی کرده – آیا این انتظار ایجاد نمیشود که فدراسیون فوتبال در قبال این حمایتها، به نوعی جبران کند؟ این جبران میتواند به شکلهای مختلفی باشد؛ از فشار بر داوران برای قضاوتهای منصفانهتر در بازیهای نساجی گرفته تا حمایتهای لجستیکی یا حتی تصمیمگیریهای پشت پرده در سازمان لیگ. هرچند هیچ مدرکی برای اثبات این ادعاها وجود ندارد، اما همین شائبه کافی است تا اعتماد عمومی به بیطرفی فدراسیون خدشهدار شود.
از سوی دیگر، قلعهنویی ممکن است بدون هیچ نیت خاصی این حرف را زده باشد و صرفاً بخواهد از دوستی یا همکاری قدیمی با حدادیان قدردانی کند. اما نساجی که حالا در معرض خطر سقوط قرار دارد، بیش از هر زمان دیگری به حمایت نیاز دارد و این حرفها میتواند رقبا را به این فکر بیندازد که آیا فدراسیون در این رقابت نابرابر جانب تیمی خاص را میگیرد؟
در نهایت، این ماجرا نشاندهنده حساسیت بالای فوتبال ایران به روابط پشت پرده و تأثیر آن بر ذهنیت افکار عمومی است. شاید بهتر بود قلعهنویی این موفقیت را به هواداران فوتبال ایران یا بازیکنان تیم ملی تقدیم میکرد تا از ایجاد چنین شائبههایی جلوگیری شود. حالا که این حرف زده شده، توپ در زمین فدراسیون است تا با شفافیت و بیطرفی، اعتماد از دسترفته را بازگرداند.
۲۵۸۲۵۸