به گزارش خبرنگار دین خبرگزاری برگزیده های ایران، در فرازی از دعای عهد می‌خوانیم «اللّهُمَّ اجْعَلْنِی مِنْ أَنْصارِهِ وَأَعْوانِهِ، وَالذَّابِّینَ عَنْهُ، والْمُسارِعِینَ إِلَیْهِ فِی قَضاءِ حَوَائِجِهِ، وَ الْمُمْتَثِلِینَ لِأَوامِرِهِ ، وَ الْمُحامِینَ عَنْهُ، وَ السَّابِقِینَ إِلى إِرادَتِهِ، وَ الْمُسْتَشْهَدِینَ بَیْنَ یَدَیْهِ»؛ خدایا مرا، از یاران و مددکاران و دفاع‌کنندگان از او قرار ده و از شتابندگان به سویش، در برآوردن خواسته‌هایش و اطاعت‌کنندگان اَوامرش و مدافعان حضرتش و پیش‌گیرندگان به سوی خواسته‌اش و کشته‌شدگان در پیشگاهش.
الذّاب در فراز « وَالذَّابِّینَ عَنْهُ» به معنای دفاع و حمایت است. (فرهنگ ابجدى، ص۲۱۹) در «معجم المعانی الجامع در معنای «ذبب» و مصدر ذَبَّ نوشته شده:- “بالَغَ فی الذَّبِّ عَنْهُ: فی الدَّفْعِ عَنْهُ” – یعنی دفع کردن چیزی. همچنین با مثال تصریح دارد که «یذبُّ الأحرارُ عن وطنهم»؛ یعنی آزادگان از وطنشان دفاع می‌کنند. و همچنین آمده که «الذَّبُّ» به معنای دفع و منع است. در فرهنگ دهخدا می‌نویسد: «ذب» به معنای دفع کردن و منع کردن، بازداشتن، دور کردن و ذب از کسی، راندن و بازداشتن از اوست؛ اما در قبال امام علیه‌السلام، یعنی گونه‌ای از دفاع که سبب راندن دشمنان از ایشان و یا دفع دشمنی از امام شود.
ما نمونۀ این نوع دفاع را در ماجرای عاشورای حسینی داریم؛ آن زمان که یاران اباعبدالله علیه‌السلام، مقابل آن حضرت در برابر دشمنان سینه سپر کردند و تا آن زمان که زنده بودند، به دشمن اجازۀ جسارت به امام و حریم امام را نمی دادند؛ نقل است امام حسین علیه‌السلام در واپسین دقایق شهادتشان، آن زمان که یاران خود را اندک دیدند، فریاد زدند «هَلْ مِنْ ذَابٍ عَنْ حَرَمِ رَسُولِ اللَّه»؛ آیا کسى هست که از حرم رسول خدا دفاع کند؟ در اینجا از همان عبارت «ذاب» استفاده می‌کنند.
اما سؤال اینجاست که در عصر غیبت امام عصر عجل الله تعالی فرجه مصادیق دفاع از حریم ایشان چیست، باید عقلا و علما به آن پاسخ دهند.
/