در سال ۱۴۰۳ خسارت‌های بزرگی در بخش نیروهای کارآمد و باتجربه متوجه ایران شد. در بخش اقتصاد هم توفیقی به دست نیامد و بر مشکلات افزوده شد. در بخش تأ‌مین رضایت مردم علیرغم اصرار زیادی که خیرخواهان برای ایجاد تغییراتی تأثیرگذار در سیاست‌ها کردند، گوش شنوائی پیدا نشد و شاخص رضایت مردمی بهبود نیافت.

کاملاً مشخص است که دست‌اندرکاران بعضی قوا با حُسن ‌نیت در جهت حل مشکلات مردم تلاش می‌کنند ولی این تلاش‌های همراه با نیت پاک تا زمانی که سیاست‌های اصلی و کلی متحول نشوند و تغییر نکنند، به نتیجه مطلوب که تأمین رضایت مردم است منجر نخواهد شد.

مردم در تنگنای معیشتی قرار دارند، به نقطه ‌نظرهایشان توجه نمی‌شود، فاصله طبقاتی هر روز افزایش بیشتری می‌یابد، تبعیض‌ها ادامه دارند، حقوق‌های نجومی برقرارند، رانت‌خواری‌ها قالب عوض می‌کنند ولی پایان نمی‌یابند… و نتیجه این می‌شود که هر روز پولدارها پولدارتر و فقرا فقیرتر می‌شوند.

اگر از چگونگی مواجهه مسئولان نظام با تهدیدهای خارجی بگذریم و آنقدر به انتظار ایجاد تحولی در این بخش بمانیم تا موهایمان سفید شود، چگونه می‌توانیم شاهد کاهش لحظه به لحظه اعتماد مردم به حکمرانان باشیم؟ این اعتماد، پشتوانه حکمرانی است و تنها سرمایه‌ایست که در مواجهه با تهدیدهای خارجی بکار حکمرانان خواهد آمد. به شکل حیرت‌آوری باورنکردنی است که حکمرانان ما برای جلوگیری از کاهش این سرمایه بی‌بدیل تلاش نمی‌کنند!

حکمرانان برای حفاظت از سرمایه اعتماد مردمی در سال ۱۴۰۴ آیا برنامه‌ای دارند؟

۲۷۳۰۲

حتما بخوانید : سالِ تصمیم‌های سخت اما اجتناب ناپذیر!