به گزارش برگزیده های ایران از خوشاب، فاطمه رباط جزی، از کودکی دچار معلولیت است و یک خواهر و برادر معلول دیگر نیز دارد که با هم در یک خانه زندگی می کنند. او درباره شرایط زندگی اش می گوید: یکی از سخت ترین لحاظ زندگیم از دست دادن مادرم بود که بعد از فوت او حدود ۲ سال دچار افسردگی شدم.
فاطمه با بیان اینکه مادرش مشوق اصلی او در نقاشی بوده است، می افزاید: نقاشی را خودم بدون استاد و معلم شروع کردم، مادرم برایم لوازم نقاشی خرید و گفت “هر چقدر اشتباه کشیدی پاره کن و بریز دور و نگران نباش.”
این بانوی هنرمند می گوید: چند سال اول خودم نقاشی کشیدم و بعد از تسلط مقدماتی پیش استاد سبزواری برای آموزش و رفع اشکال رفتم، در همین دوران مادرم را از دست دادم که ضربه سنگینی به زندگیم وارد شد.
۴۰ شاگرد و یک آموزشگاه
او در ادامه می گوید: حدود دو سال افسرده و غمگین شدم و نقاشی را کنار گذاشته بودم ولی با تشویق و حمایت پدرم و دیگران دوباره اولین نقاشی ام را با تصویری زیبا از مرحوم مادرم آغاز کردم.
فاطمه رباط جزی با بیان اینکه حدود سال ۹۵ آموزشگاه نقاشی را برای آموزش در خانه دایر کرد، می افزاید: با حمایت هایی که مسئولان بهزیستی داشتند با وام اشتغال، آموزشگاه را گسترش داده و آن را از خانه به روستا آوردم و در حال حاضر حدود ۴۰ شاگرد دارم و در زمینه های مختلف آموزش نقاشی در سبکهایی نظیر سبک رئالیسم، هایپر رئال و غیره از مقدماتی تا پیشرفته را آموزش می دهم.
عاشق سردار
یکی از تابلوهای زیبای او، تصویری از شهید سردار سلیمانی است. از او درباره عشق و علاقه اش به سردار و نقاشی که از این شهید والامقام کشیده است سوال می کنم، پاسخ میدهد: ارادات قلبی من به سردار سلیمانی به قبل از زمان شهادت او بر میگردد. خیلی دوست داشتم که از چهره او نقاشی بکشم ولی امروز و فردا می کردم تا اینکه سردار شهید شد. بعد از شهادت سردار خیلی غمگین و ناراحت بودم و تا چهلم این شهید بزرگوار به دلیل ارادت قلبی که به او داشتم با خودکار تصویرش را نقاشی و رنگ آمیزی کردم. چون کار دلی بود اثری بسیار زیبا شد که خریداران زیادی دارد ولی نفروختم.
او با بیان اینکه بارها این نقاشی را در صفحه اینستاگرام گذاشته و اینستاگرام آن را پاک کرده است می افزاید: از بهترین نقاشیهای عمرم نقاشی چهره سردار سلیمانی و نقاشی چهره مادرم است.
نگوییم نمی توانیم
خانم رباط جزی با تاکید بر اینکه معلولیت مانع رسیدن به آرزوها نیست می گوید: انسان قدرت ذهنی بالایی دارد و می تواند به همه آروزهایش برسد. نگوییم نمی توانیم. شاید معلولیت محدودیت هایی داشته باشد ولی نگذاشتم محدودیت مانع پیشرفتم شود. به تنهایی خیلی از مشکلاتم را حل کرده ام و از حمایت های بهزیستی و اداره ارشاد شهرستان خوشاب، والدینم، خواهر و برادرم تقدیر و تشکر میکنم و بزرگترین آرزویم در زندگی داشتن استقلال مالی، جسمی و داشتن خودرو برای انجام کارهای شخصی ام است.
وعده های شیرین مسئولان
وی با انتقاد از مسئولانی که جلو دوربین خبرنگاران سخنان زیبا و وعده های شیرین می دهند، می افزاید: مطابق قانون باید مسئولان برای خانواده های دارای دو معلول به بالا خانه بسازند ولی متاسفانه سنگ بزرگی جلوی پای خانواده های معلولان قرار داده اند که عملا رفع آن همان ضرب المثل «سنگ بزرگ نشانه نزدن است» را در ذهن انسان تداعی می کند. شرط ساختن خانه را خرید و داشتن زمین سنددار توسط معلولان قرار داده اند که عملا برای خانواده هایی مانند ما که مشکلات مالی دارند و چند معلول در خانه دارند و ۳۵۰ هزار تومان حقوقی که بهزیستی می دهد فقط صرف هزینه راه مطب دکتر برای درمان می شود، عملا غیر ممکن است.
عدم مناسب سازی روستاها
او قدردان محبت ها و تشویق های بی دریغ مرحوم مادرش و حمایت های پدرش است و درباره برخی دیگر از مشکلات معلولان در روستاها می گوید: عدم مناسب سازی کوچه ها، معابر و وابسته بودن معلولان برای خرید کوچکترین لوازم و مایحتاج زندگی و ممکن نبودن رفت و آمدها به دلیل نداشتن ویلچر برقی از جمله مشکلاتی است که هر روزه بسیاری از معلولان با آنها دست و پنجه نرم می کنند. از دیگر مشکلات معلولان شهرستان خوشاب حضور روسای ادارات مانند جهاد کشاورزی، آموزش و پرورش و کمیته امداد در طبقه دوم ادارات و نبود آسانسور است و همچنین به دلیل نداشتن رمپ رفت و آمد برای معلولان کنار عابر بانک ها عملا امکان دریافت خدمات از آنها بدون همراه و یا تقاضای کمک از دیگران وجود ندارد که امیدوارم مسئولان به آن ها توجه کنند.
گفتنی است که در شهرستان خوشاب با ۳۳ هزار نفر جمعیت تعداد ۹۰۰ توانیاب زندگی می کند.
انتهای پیام/ ۷۰۰۷۹
