به گزارش روز جمعه گروه آموزش برگزیده های ایران به نقل از خبرگزاری یونایتدپرس، سرطان ریه نوعی بیماری است که مشخصه آن رشد کنترل نشده سلول در بافت‌های ریه است. اگر این بیماری درمان نشود، رشد سلولی می‌تواند در یک فرایند به نام متاستاز به بیرون از ریه گسترش پیدا کند و به بافت‌های اطراف یا سایر اعضای بدن برسد.
این مطالعه شامل بیمارانی بود که سرطان ریه آنها به عنوان «اولیگو متاستاز» در نظر گرفته می شود. سرطان در این بیماران به سایر نقاط بدن گسترش یافته است و بیماران واکنش های متفاوتی به درمان های سیستمیک استاندارد – از جمله داروهای هدفمند، درمان های سیستم ایمنی و شیمی درمانی نشان می دهند.
اساساً، درمان‌های سیستماتیک استاندارد ارائه شده به این بیماران موجب سرکوب موفقیت آمیز رشد برخی از تومورهای دور دست شد، اما در سرکوب رشد برخی دیگر از این تومورها موفقیتی نداشت.
اکنون محققان در این مطالعه متوجه شدند که استفاده از پرتودرمانی با دُز بالا برای قسمت هایی که به دارو مقاومت نشان می دهند می تواند مدت زمانی را که این بیماران بدون رشد تومورهای سرطانی بسر می برند، افزایش دهد.
به طور کلی این مطالعه نشان داد، بیمارانی که پرتودرمانی دریافت کردند هیچ پیشرفت سرطانی را به‌مدت ۴۴ هفته نشان ندادند – به این معنی که نیمی از آنها برای مدت طولانی‌تری و نیمی برای مدت کوتاه‌تری بدون پیشرفت از لحاظ متاستاز سرطان باقی ماندند.
این میزان تقریباً پنج برابر بیشتر از ۹ هفته میانگین در بیمارانی بود که با درمان های استاندارد تحت مراقبت قرار داشتند.
دکتر «جیلیان تسای» محقق اصلی این مطالعه و انکولوژیست پرتودرمانی در مرکز سرطان Memorial Sloan Kettering در شهر نیویورک گفت: یافته‌ها نشان می‌دهد تکنیک پرتودرمانی نسبت به درمان های سیستمیک دارویی ممکن است به بیماران مبتلا به سرطان ریه پیشرفته، «فرصت بیشتری» برای زنده ماندن بدهد.
تسای افزود: پزشکان هر از گاهی از این رویکرد در عمل های جراحی و به صورت موردی استفاده می کنند. گاهی اوقات یک بیمار در درمان سیستمیک دارویی به خوبی عمل می کند، اما تعداد اندکی از ضایعات به این درمان واکنش نشان نمی دهند، بنابراین پزشکان ممکن است از پرتودرمانی هدفمند برای کنترل رشد آنها استفاده کنند.
با این حال، تا همین اواخر، از این روش در آزمایش های بالینی استفاده نشده بود. تسای گفت اکنون سه مطالعه از این قبیل در حال انجام است. این در حالی است که دکتر «استیون چمورا»، انکولوژیست پرتودرمانی در دانشگاه شیکاگو که در این تحقیق شرکت نداشت، اظهار داشت: قبل از اینکه این رویکرد بتواند به یک استاندارد مراقبت تبدیل شود، به شواهد بیشتری نیاز است.