ذبیح‌الله پورشیب در گفت‌وگو با خبرنگار ورزشی خبرگزاری برگزیده های ایران، در خصوص مسابقات جهانی کاراته اظهار داشت: قهرمانی جهان هم تمام شد و برای پنجمین بار در این مسابقات حضور پیدا کردم و برای اولین بار دستم بی‌مدال ماند. شرایطی و اتفاقاتی افتاد که نتوانستیم این بار در کومیته تیمی یک مدال خوشرنگ برای کشورمان به ارمغان بیاوریم.
وی در خصوص تصمیم داور در هانسوکو کردن او در دیدار با آذربایجان گفت: یک اتفاق نادر افتاد. تا امروز ندیده بودم با چنین ضربه‌ای بخواهند یک بازیکن را هانسوکو کنند. ضربه‌ام شدتی نداشت که حریف نخواهد ادامه بدهد یا توانایی ادامه مبارزه را نداشته باشد. کاراته‌کا آذربایجانی بعد از یک نمایش و شو قشنگ بلند شد و این حرکت او ۱۰ ثانیه نیز طول نکشید. حتی احساس کرد که شاید به خاطر تمارض به او اخطار بدهند؛ چون هیچ شکستگی و خون‌ریزی از ناحیه صورت اتفاق نیفتاد. تنها حالت نمایشی گیجی از خود نشان داد. بعد از این اتفاق، خیلی از قهرمانان و مربیان اذعان به تمارض و بزرگ‌نمایی کاراته‌کا آذربایجانی داشتند، اما تصمیم داوران و دکتر مسابقات چیز دیگری بود.
کاپیتان تیم ملی کاراته با اشاره به عذاب وجدان دکتر مسابقات عنوان کرد: دکتر بعد از پایان مسابقه به سالن “وارم اپ” آمد و به دنبال توجیه کار خود بود. فکر می‌کنم دکتر عذاب وجدان گرفته بود؛ چون معمولاً دکتر به سراغ تیم بازنده نمی‌رود تا با آنها حرف بزند. او یک ساعت با مربیان و بازیکن صحبت کرد و در تلاش برای توجیه تصمیم خود بود. در نهایت اتفاقی که افتاد خیلی ناعادلانه و نامنصفانه بود و شوکه شدم. قطعاً اگر بازی ادامه داشت، بازی را برده بودم.
پورشیب در خصوص اظهارات برخی از کارشنان که در صورت برتری مقابل آذربایجان نیز تیم ملی در مقابل اردن یا مصر برای قهرمانی دچار مشکل می‌شد، گفت: ماندم چقدر در ایران پیش‌بینی می‌کنند. همه نظر می‌دهند، کارشناس هستند و پیش‌بینی می‌کنند که قابل احترام هستند، اما آیا همیشه همه پیش‌بینی‌ها درست از آب در آمده است. آیا فکر می‌کردند اردن با شکست مصر قهرمان شود؟ چند نفر از نفرات اردن در انفرادی به مدال طلا رسیدند که در تیمی قهرمان شدند؟
وی تصریح کرد: کاراته ورزش رکوردی نیست و قهرمان امروز مشخص نیست فردا هم قهرمان شود. این پیش‌بینی‌ها برای کاراته ما آفت شده است و خیلی مواقع اشتباه درآمده است و نمی‌گذارند اتفاقات و تصمیمات خوب گرفته شود. همیشه احساسی حرف می‌زنیم، تصمیم می‌گیریم و نظر می‌دهیم و بهتر است منطقی‌تر باشیم. در خصوص شخص خاصی حرف نمی‌زنم و کلی می‌گویم.
دارنده دو مدال برنز جهان در خصوص افت کاراته ایران عنوان کرد: از سه سال پیش که مدال طلای آسیا را گرفتم، پیش‌بینی می‌کردم که کاراته ایران سیر نزولی خواهد داشت. دلایل را نیز همان زمان به طباطبایی، کادرفنی و آشوری گفتم. اگر جامعه کاراته سعی کند مشکلات را درون خودشان حل کند خیلی بهتر است تا اینکه در فضای مجازی شلوغ کنند. آدمی نیستم که تا کسی چیزی نپرسد، حرفی بزنم، در این خصوص نیز از من پرسیدند و گفتم سیر نزولی و سقوط کاراته ایران خیلی نزدیک است. یکسری دلایل وجود دارد که به وقتش حتماً خواهم گفت و فرصت‌ها در حال از بین رفتن است. حس می‌کنم پله به پله باعث شد تا این اتفاقات بیفتد و متاسفانه همه چیز سر بزرگان و باتجربه‌های تیم خالی شد.
وی تصریح کرد: باتجربه‌های تیم ملی هیچ وقت از لحاظ بدنی کم نیاوردند، اما همیشه فشار روی ما بوده است. فکر نکنم این فشارها وقتی که ما سعی کردیم آمادگی بدنی خود را حفظ کنیم، منصفانه باشد. فشارهایی که به جز تخریب از لحاظ روحی و روانی نتیجه دیگری نخواهد داشت. همه می‌گویند که باید جوانگرایی شود، اما بررسی کنید چه بازیکنانی با چه سن و سالی به مسابقات اعزام شدند.
پورشیب خاطرنشان کرد: کاراته کلاً ۵ وزن دارد، اما در یکسری مسابقات ۲۰ نفر اعزام کردیم و به همه فرصت داده شده است. اگر کسی از فرصت‌های خود استفاده نکرده، من بازیکن باتجربه مقصر نیستم که انگیزه دارم. هر زمانی که ما مدال گرفتیم شانسی بوده یا رقبا ضعیف بودند، اما وقتی مدال نگرفتیم عنوان شده است که ضعیف شدند و فقط توپ را در زمین بازیکن انداختند.
وی در خصوص اینکه کادرفنی تیم ملی همواره متهم به حمایت بیشتر از بازیکنان باتجربه شده است، گفت: به هیچ عنوان قبول ندارم و چنین چیزی صحت ندارد. هر جا که نتیجه نگرفتیم دیگر به ما فرصت ندادند و با دلیل و مدرک همه را می‌گویم. حتی در اوج توانایی و مدال‌آوری در سال ۲۰۱۷ و ۲۰۱۸ در انفرادی به قهرمانی آسیا نرفتم. شرایط جوری بود که کسانی دیگر را اعزام کردند.
پورشیب در پاسخ به این سوال که نباید نفرات دیگر برای پشتوانه‌سازی اعزام می‌شدند، گفت: به نظر شما در این سال‌ها پشتوانه‌سازی نشده است؟ اسم نمی‌آورم ولی هر کسی می‌تواند به خودش بگیرد. به خیلی از بازیکنان جوان فرصت داده شده است.با بازیکنی که از فرصت‌های خود استفاده نمی‌کند و با ۱۸ تا ۲۰ سال هم انگیزه ندارد، چه باید کرد؟ ما از تک فرصت‌های خود در اوج جوانی و کم تجربگی استفاده کردیم و آن زمان نیز تنها سالی یک مسابقه اعزام می‌شدیم. چطور ما از تک فرصت‌های خود استفاده می‌کردیم.
کاپیتان تیم ملی کاراته ادامه داد: ما را در سن ۱۸، ۱۹ سالگی با وجودی که در لیگ بهترین بودیم و قهرمانان خوب آسیا و جهان را می‌بردیم در بزرگسالان راه نمی‌دادند. چرا این فرصت‌ها را به ما نمی‌دادند؟ بروید و آمار در بیاورید که بازیکن ۱۹، ۲۰ سال ما امروز به چند تورنمنت و مسابقه اعزام شده است. وقتی در هر وزن ۳ تا ۶ نفر در یک تورنمنت با هم اعزام می‌شوند و نتایج چیزی دیگری است، مقصر چه کسی است.
“بسیاری از قهرمانان المپیک، جهان و آسیای ما در رشته‌های مختلف به خاطر اصرار بیش از حد برای ادامه دادن با وجود افت عملکرد به کارنامه پربار خود آسیا زدند. دلیل اصرار برخی از قهرمانان برای عدم خداحافظی در اوج به چه مسائلی ارتباطی دارد؟” وی در پاسخ به این سوال گفت: تخریب و خراب کردن در ورزش ما یک واقعیت است و ورزشکاران را بعد از دوران قهرمانی به راحتی کنار می‌گذارند، اما خیلی از قهرمانان که سخت ورزش را کنار می‌گذارند به خاطر علاقه و انگیزه پشت آن است.
وی افزود: شاید پشتوانه مالی و درآمد مهم نباشد و برعکس برای خیلی‌ها نیز مهم باشد، اما علاقه به پیراهن تیم ملی، انگیزه و عشق باعث می‌شود که ورزشکار به راحتی کنار نگذارد. ما خیلی از قهرمانان را داشتیم که در سن ۲۴، ۲۵ سالگی نیز با وجود مدال‌آوری ورزش را کنار گذاشتند و از آنها حفاظت نشده است. متاسفانه در این سال‌های خیلی در کاراته تخریب کردند و حرمت‌ها را از بین بردند.
پورشیب در پاسخ به این سوال که این تخریبگران از اهالی رسانه، خانواده این رشته یا چه کسانی هستند، گفت: رسانه‌ها همیشه به دنبال انعکاس اتفاقات خوب بودند و هرازگاهی نیز حواشی را نشان دادند. ۹۰ درصد مطالب رسانه‌های ما جنبه حمایتی، انگیزشی، تشویقی و نشان دادن موفقیت‌ها را دارد و شاید ۱۰ درصد نیز به صورت طبیعی همانند همه جای دنیا انتقاد کنند یا در مورد بازیکنی صحبت کنند. باید همه این‌ها هم باشد و انتقاد با تخریب متفاوت است.
وی در پایان گفت: یکسری حرمت‌ها در کاراته شکسته شده است و جز خانواده کاراته نمی‌توانداین موضوع را جمع کند. کاراته با احترام شروع و با احترام به پایان می‌رسد. یک زمانی شاید اتفاقاتی بیفتد که ناراحت کننده باشد یا انتقاداتی مطرح شود که در ورزش طبیعی است. امیدوارم کاراته به دوران خوب خود بازگردد. مدیر نیستم و یک ورزشکار هستم، اما برای خود تحلیل دارم و سعی می‌کنم این مسائل را در خانواده کاراته بگویم. نه آدم فضای مجازی هستم و نه آدمی هستم که بخواهم نقاط ضعف و بدی‌ها را رسانه‌ای کنم. شاید گهگاهی به دلیل عدم دسترسی به همه تلنگری‌هایی بزنم و صحبت‌هایی غیر مستقیم بزنم، اما همیشه سعی‌ام حرف زدن در خانواده کاراته بوده است. امیدوارم فدراسیون کاراته شرایط را به گونه‌ای رقم بزند که شاهد افتخارآفرینی دوباره باشیم و این حواشی هیچ و پوچ و بی‌اخلاقی‌ها که بزرگ شده است از بین برود.
/