چرا شغال‌های نزدیک تهران خوشحال و چندقلوزا شده اند؟

در هر آخر هفته طبیعت‌گردان حجم قابل توجهی از پسماند مرغ و گوشت را در طبیعت پارک‌های جنگلی مثل سرخه حصار و لویزان و… جا می‌گذارند. این درحالی است که برای حیات وحش دسترسی به غذای آسان اولویت است. وقتی پسماند انسانی مهیا باشد شغال‌ها و روباه‌ها و… دیگر به سراغ خرگوش و موش که شکار کردنش سخت‌تر است نمی‌روند. شغال‌ها شکارچی طبیعی ندارند یعنی عامل کنترل‌کننده این‌گونه دسترسی به غذاست. نه‌تنها شغال که سایر گونه‌ها در حیات وحش، وقتی غذا برایشان فراهم باشد همه توله‌هایشان را نگه می‌دارند و یا برخلاف معمول، چند قلوزایی در آنها افزایش می‌یابد. به‌طور مثال وقتی بارندگی در یک‌سال خوب باشد، علفخواران نیز چند بره به دنیا می‌آورند. درست مثل غذارسانی به سگ‌های بلاصاحب وقتی غذارسانی دستی صورت گیرد، مادر توان شیردهی به همه توله‌هایش را دارد در نتیجه جمعیت گونه به‌صورت تصاعدی افزایش می‌یابد.

شغال طلایی تنها شغال بومی ایران است. شغال جانوری اجتماعی است و به‌صورت خانوادگی (نر و ماده و توله‌هایشان) زندگی می‌کنند. این جانور انطباق‌پذیری خوبی با شرایط مختلف دارد و از منابع غذایی متنوعی شامل میوه‌ها، جوندگان، پرندگان، حشرات و سم‌داران کوچک تغذیه می‌کند. جثه شغال شبیه گرگ ولی به‌مراتب کوچک‌تر از آن است. گوش‌ها، دست و پا و دو طرف بدن گندمگون، زیر بدن زرد زنجبیلی و یا تقریباً سفید است. رنگ شغال‌های جنوب ایران روشن‌تر از شغال‌های نواحی شمال است. قسمت انتهایی دم گاهی بریده به‌نظر می‌رسد و رنگ آن تیره‌تر است. در موقع دویدن معمولاً دم را پایین و بین پاها نگه می‌دارد.

۲۳۳۰۲