به گزارش خبرگزاری برگزیده، در تابستان ۱۳۵۶ یکی از مسائل مبتلابه ایران خاموشی‌های مکرر برق بود، آن‌چه امروز نیز به آن مبتلا هستیم. اما در آن برهه علت خاموشی‌های مکرر چه بود؟ محمد یگانه وزیر اقتصاد و داریی از آذر ۱۳۵۶ تا آبان ۵۷ که پیش از آن چند ماهی رئیس سازمان برنامه و بودجه و پیش‌تر نیز رئیس بانک مرکزی ایران بود در پروژه‌ی تاریخ شفاهی هاروارد در پاسخ به این پرسش به ضیاء صدقی (در تاریخ ۱۰ اردیبهشت ۶۴) چنین گفته است:
این مربوط به این مسئله می‌شد که ما وقتی‌که شروع کردیم این هزینه‌ها را انجام دادن در کشور وقتی که دولت این خرج‌ها را کرد و اقتصاد به سرعت جدیدی شروع کرد توسعه پیدا کردن، تقاضا در کشور رفت بالا. در عین حالی‌که تقاضا بلافاصله با پرداخت‌ها به‌صورت مزد به صورت حقوق یا به انواع مختلف دیگر بالا می‌رفت، ولی زیربناهای اقتصادی کشور به آن سرعت نمی‌توانست جلو برود. برای این‌که ایجاد یک کارخانه‌ی برق ممکن بود چهار پنج سال طول بکشد. بنابراین اگر یک کارگری می‌رفت یک کولر می‌گرفت می‌گذاشت آن‌جا که برق زیادی مصرف می‌کند یا وسایل دیگر برقی برای خانه خودش یا چیزهایی که زود برق مصرف می‌کردند این‌ها زندگی‌شان بهتر شده بود و می‌خواستند از برق بیش‌تر استفاده کنند برای مصارف مختلف، این تقاضاها به‌سرعت بالا رفت ولی در عین حال تولید برق نمی‌توانست به این سرعت بالا برود. این مهم‌ترین دلیلش بود که عدم تعادل بین تولید و مصرف برق به‌وجود آمد و آن هم به وسله بالا رفتن درآمد مردم و مصرف بیش‌تر برق به‌خصوص برق مصرفی برای مصرف خانوار و غیره.
این را بایستی به حضورتان در این‌جا اشاره بکنم که این را حتی در موقعی که در ۱۹۷۴ می‌شود ۱۳۵۳ وقتی‌که ما رفتیم به شمال در رامسر در حضور شاهنشاه سه روز نشستیم برای تجدید برنامه‌ی عمرانی کشور چون درآمدها بیش‌تر شده بود، سازمان برنامه با پیشنهادات جدیدی برای بالاترین هزینه عمرانی و منظور کردن طرح‌های جدید آمده بود. در آن‌جا این طرح‌هایی که با پیشنهادات سازمان برنامه برای افزایش هزینه مورد قبول همه‌شان قرار گرفت و بعضی از bottleneckهایی که، تنگناهایی که، ممکن بود در اقتصاد به‌وجود بیاید به آن‌ها هم اشاره شده بود ولی به‌طور کلی توجهی نمی‌شد و یا بعضی از تنگناها به آن اصلاً اشاره‌ای نشده بود. این بود که من از آقای علم وزیر دربار اجازه گرفتم و روز آخر بود که در رامسر به حضور شاهنشاه شرفیاب شدم. آن موقع هم من رئیس بانک مرکزی بودم و چون نمی‌شد مطلب را در حضور جمع در آن‌جا بیان کرد و تأثیری هم نمی‌کرد، فرصت بحث هم نمی‌شد بهتر این بود که مثل روال معمول در پشت پرده این مسائل را به عرض رساند و توجه‌شان را جلب کرد که این کار راهی که می‌رویم راهی است که ممکن است برای ما گرفتاری ایجاد بکند. بنابراین من باز به عنوان مسئولیتی که حس می‌کردم به حضورشان عرض کردم بالا بردن سطح هزینه به این مقدار گرفتاری‌هایی برای کشور ایجاد خواهد کرد در مراحل اول تنگناهای زیربنایی خواهد بود بنابراین توجه‌شان را به این مسئله جلب کردم و ایشان هم که از آن جلسه‌ای که بنده در حضورشان بودم آمدند بیرون و به جلسه‌ی عمومی، این را مطرح کردند در آن‌جا و دستورات اکیدی هم دادند که بایستی به این زیربناها توجه کرد و این‌ها را توسعه داد و به موازات آن هزینه‌های دیگر انجام بشود.
ولی عملاً سازمان برنامه یک دستگاه بسیار ضعیفی بود که نمی‌توانست همچین تلفیقی در برنامه‌ریزی بکند و طرح‌ها را به موازات هم جلو ببرد و در نتیجه گرفتاری‌هایی به‌وجود آمد که به آن اشاره فرمودید در مورد برق بود، در مورد خانه بود، در مورد آب بود. در موارد دیگر در بنادرمان بود، راه‌آهن‌مان، جاده‌های‌مان، همه‌شان ما تنگناهای خیلی خیلی شدیدی داشتیم که این‌ها به‌وجود آمده بود.
۲۵۹۵۷