به گزارش برگزیده، سایت عصرایران نوشت: آنها انتظار داشتند مشت گره کند و بگوید اسراییل را نابود میکنیم و نوبت بعد به دیگر پایگاههای دیگر آمریکا هم حمله میبریم و مذاکره بیمذاکره و به کمتر از اعدام رافائل گروسی رضایت نمیدهیم و برای سر ترامپ جایزه تعیین کردهایم و شعارهایی از این دست که هزینۀ هنگفت آن را باید مردم بپردازند و اگرچه گویندگان در مقام شعار بر زبان میآورند اما به دشمن بهانه میدهد تا از آن بهرهبرداری کند.
تنها نقدی که بر مصاحبۀ رییس جمهور با تاکر کارلسن میتوان وارد دانست این است که کاش زودتر و قبل از جنگ ۱۲ روزه انجام شده بود هر چند بیش از نقد، آرزوست.
نخست به یاد داشته باشیم مصاحبهکننده بسیار حرفهای و مسلط است و چه بسا اگر رویارو گفتوگو می کرد و تصویری و از راه دور نبود چالش ایجاد میکرد اما در عین حال به نسبت برخی دیگر از استقلال بیشتری برخوردار است و از طریق او صدای ایران بهتر به گوش مخاطبان آمریکایی میرسد.
مهم ترین کلمات در سخنان رییس جمهوری ایران در سالگرد پیروزی او و اندک زمانی بعد از پایان جنگ ۱۲ روزه با اسراییل، صلح و مذاکره است و همین به کام مدعیان لاف گزافزن خوش ننشسته است.
آنان انتظار داشتند از مذاکره به عنوان فریب یاد کند اما به قول طرف آمریکایی اشاره کرده که در طول مذاکرات ما با شما اسراییل حمله نخواهد کرد حال آن که در آستانۀ دور ششم این کار را انجام داد. با این حال اصل مذاکره را نفی نکرده بلکه این تعبیر را به کار برده که اسراییل با حمله به ایران میز مذاکره را منفجر کرد.
تندروها و اصحاب کیهان و پایداری و شبه کارشناسان صدا وسیما مذاکره را بخشی از سناریو میدانند ولی رییس جمهور ترجیح میدهد میز مذاکره را یکی از اهداف تروریستی اسراییل معرفی کند. چرای آن هم روشن است. این زبان را دنیا و سیاستمداران بهتر در مییابند و نمیتوانند ایران را به ترک میز مذاکره متهم کنند آن هم در حالی که اروپاییها هم مترصد اجرای مکانیسم ماشهاند.
سیاست با عقل سر و کار دارد نه با احساس و عقل هم یعنی دوراندیشی و رییس جمهوری باید کمی دورتر را ببیند و دیده است. خشم رادیکالها به این خاطر است که چرا همراهی اسراییل با آمریکا و پیوند نتانیاهو با ترامپ را مفروض ندانسته و اتفاقا همین مهمترین ویژگی مصاحبه است.
در این جملات دقت کنید:
-نتانیاهو تلاش کرده گفتوگوی ما را مختل کند.
-توصیۀ من به دولت آمریکا این است که خود را وارد جنگی نکند که با اهداف غیر انسانی نتانیاهو به راه افتاده.
-اسراییلی ها تلاش میکنند آمریکا را به جنگی بیفایده بکشانند.
– ترامپ هم میتواند شرایط را به سمت صلح هدایت کند و هم اسراییل را مهار کند.
– اگر رییس جمهوری آمریکا خواهان صلح است باید نتانیاهو را مهار کند.
تندروها از این که شعار “مرگ بر آمریکا” را متوجه مقامات آمریکایی ندانسته و قصد ترور را نفی کرده و در عین حال از نجات خود و مقامات ارشد دیگر از نقشۀ ترور اسراییل در یک بمباران خبر داده ناخرسندند.
لابد دوست داشتند مشت گره کند و شعار مرگ بر آمریکا و مرگ بر اسراییل سر دهد و ترامپ را نوکر نتانیاهو بداند و به استقبال اجرای مکانیسم ماشه برود. در این صورت چه فرقی بود بین او و فلان امام جمعه؟
او از پاسخ به این پرسش که چین و روسیه تا چه حد از ایران حمایت کردهاند زیرکانه خارج شده و از باور به خداوند و کمک او گفته است.
ترامپ دوست دارد بگوید در حمله به تأسیسات سه گانه هستهای ایران آسیب رسانده و پزشکیان هم انکار نکرده و گفته است: “متأسفانه در پی حملهٔ آمریکا به تأسیسات هستهای ما بسیاری از تجهیزات و اماکن تخریب شده و دسترسی به آنها به سادگی ممکن نیست. باید صبر کنیم ببینیم امکان آن وجود دارد یا نه. “
به زبان ساده تر: مگر ترامپ نمیگوید به تأسیسات ما آسیب وارد کرده؟ خوب! بازرسان را که نمیتوانیم بر سر تأسیساتی ببریم که آسیب دیدهاند یا دربارهٔغنی سازی در تأسیساتی بحث کنیم که آسیب دیدهاند!
تندروها لابد دوست داشتند بگوید آسیب کدام است؟ سُر و مُر و گنده سر جای خود هستند و هر قدر هم دلمان بخواهد غنی سازی میکنیم و گور پدر آژانس و گروسی! پزشکیان اما نمیخواهد جنگ دیگری درگیرد.
بر رییس جمهوری خرده میگیرند که مگر از تفکیک اروپا از آمریکا بهره گرفتید که حالا به دنبال تفکیک نتانیاهو از ترامپ هستید؟
از نگاه اینان اوبامای امضا کنندهٔ برجام با ترامپ خارج شده از آن تفاوت ندارد. اروپا همان آمریکاست و کلا در جهان دو جبهه داریم. ما حقایم و آنها باطل اما اینها هر چه باشد به درد گفتار متن فیلمهای مرحوم آوینی و سخنان ملالآور امثال سعید جلیلی میخورد و دیپلماسی نیست.
برای مردم دیگر این شعارها نه تنها مهم نیست که خسته کننده است. زندگی مهم است و دوست ندارند دوباره جنگی درگیرد. هم به خاطر خودشان و هم حفظ تمامیت ایران. مهم بودن است و امروز ایرانیان به هستن و بودن بیش از هر مقوله دیگری بها می دهند. دوست دارند زندگی کنند و دوست ندارند بمیرند.
میخواهیم زندگی کنیم و البته ایرانمان هم چند پاره نشود. این آرزو و آرمان از دو سو تهدید میشود. یکی از جانب توهماتی در داخل که جنگ را اجتنابناپذیر میدانند و از کیسهٔ مردم حاتم طایی و بخشنده میشوند. دیگری آرزوهایی در خارج تا به قیمت جان مردم و ویرانی و تجزیه ایران شازده برگردد!
اصل نارضایتی تندروها هم این است که چرا کار عملا به دست شورای عالی امنیت ملی افتاده که نقش دولت در آن پررنگ است و ریاست آن با رییس جمهور.
اگر پزشکیان بتواند عفو عمومی بگیرد و صدا و سیما را از وضعیت اعصاب خرد کن فعلی خارج کند که عدهای در آن از بام تا شام شعارهای دهه شصتی می دهند و با تفکیک اسراییل از آمریکا مذاکرات را پیش ببرد اقتصاد هم رونقی میگیرد چون در وضعیت بیم و امید نمی توان به توسعه رسید. وقتی مرگ را به چشم خود دیده چرا باید از این جماعت بترسد؟
حالا میتوانند در مذاکرات بگویند مگر نمیگویید زدیم و داغان کردیم. خوب! نگران چه هستید؟ کدام غنیسازی!؟ از خودشان به خودشان. در قبال آژانس هم به جای خروج و تعلیق انتقاد متوجه شخص گروسی شود.
هر کاری برای جلوگیری از جنگی دیگر تا باز کشته و ویرانی بر جای نگذارد صلاح و درست است؛ مذاکره و تفسیر مرگ بر آمریکا که جای خود دارد. مرحوم امام می گفت برای حفظ نظام نماز را هم می شود تعطیل کرد. مرگ برآمریکا که جزء اصول دین نیست هر چند عده ای در زمرهٔ فروع می دانند. متقابلا اگر بخواهند باز جنگی راه بیندازند هم هر کاری برای مهار دشمن درست است و باران موشک باز باید بر سرشان ببارد. اصل این است و باقی فرعاند.
پزشکیان پای ابلاغ نکردن قانون موهن حجاب و عفاف ایستاد و ثمره آن را دید و چید. پای همین حرف ها هم باید بایستد و نباید به ادعاهای جماعت پایداری وقعی نهد.
در ایران جدید پساجنگ از رییس جمهوری باید بیشتر بشنویم و با صدای بلندتر باید از مذاکره و صلح بگوید چون به تصریح رهبری همه باید به ایران بیندیشند و ایران از آن همهٔ ایرانیان است و اقلیت محض حق ندارد هزینه قول و فعل خود را به کل مردم تحمیل کند و اینها هیچ یک به معنی انکار بی عدالتی در جهان و چشم بستن بر واقعیتهای تلخ آن نیست.
هم رییس جمهور و هم ما و هم مخاطبان از نفوذ لابی یهود در آمریکا و روابط نتانیاهو با ترامپ و صفات غیر اخلاقی هر دو باخبریم. سیاستمدار اما باید به دنبال دورکردن خطر جنگ و تامین منافع کشور باشد.
