چشمان خوابآلود، ذهن بیدار؛ داستان بازگشت داوید نرس
چشمان خوابآلود، ذهن بیدار؛ داستان بازگشت داوید نرس
به گزارش خبرگزاری برگزیده های ایران، داوید نرس، فوتبالیست برزیلی ناپولی، بازیکنی است که به شکلی عجیبی همواره در حاشیه بوده و در عین حال، هرگز واقعاً ناپدید نشده است. او به واسطه یک ویژگی ظاهری ناشی از بیماری مادرزادیاش به قهرمان شبکههای اجتماعی بدل شد اما امروز با نمایشهایی تعیینکننده، ناپولی را به اوج رسانده و آرام آرام جایگاه خود را نزد آنتونیو کونته تثبیت میکند.
نرس در آغاز دوران حرفهایاش هرگز آنگونه که انتظار میرفت درخششی خیرهکننده نداشت. حتی زمانی که استعدادش آشکار بود، چیزی همیشه مانع تبدیل شدن او به ستاره میشد اما اکنون در آستانه ۳۰ سالگی نشانههایی دیده میشود که شاید او سرانجام در مسیر تحقق آن وعده قدیمی قرار گرفته باشد.
در ۳۰ نوامبر، ناپولی با ۳ امتیاز ارزشمند ورزشگاه المپیکو را ترک کرد. رم پاسخی برای گل داوید نرس نداشت؛ گلی که نه تنها نتیجه بازی را تعیین کرد، بلکه بار دیگر نام این وینگر برزیلی را بر سر زبانها انداخت. با این حال، جایگاه نرس تحت هدایت آنتونیو کونته همچنان محل بحث است. با وجود عملکرد درخشان او در فصل گذشته ۳ پاس گل تنها در ۳۲ دقیقه حضور در سری A، کونته تا هفته نهم حتی به او فرصت حضور در ترکیب اصلی نداد. پس از آن نیز نرس دوباره به نیمکت بازگشت. در این فصل، سهم او از بازیها اغلب به دقایقی کوتاه در پایان مسابقات محدود شده است؛ چیزی در حدود ۱۵ تا ۲۰ دقیقه.
پاییز برای نرس رنگ دیگری داشت. او ۲ گل مقابل آتالانتا به ثمر رساند و سپس همان گل سرنوشتساز برابر رم را زد. پس از پایان بازی، خبرنگاری از او پرسید: “آیا این نمایشها به معنای بازگشت شماست؟” پاسخ نرس، همانقدر که خونسرد بود، هوشمندانه هم بود؛ “من هرگز جایی نرفته بودم. همیشه همینجا بودم.”
این صحنه بلافاصله در شبکههای اجتماعی وایرال شد. تنها در عرض یک ماه، نرس یک پاس گل مقابل یوونتوس داد، در سوپرجام ایتالیا درخشید، گل پیروزیبخش را برابر میلان به ثمر رساند و در فینال مقابل بولونیا ۲ بار دروازه حریف را گشود. حالا دیگر به نظر میرسد کونته نیز نمیتواند او را نادیده بگیرد.
چهار سال در دفاع؛ مسیری عجیب برای یک مهاجم
داوید نرس نمونه شاخصی از نسل جدید فوتبالیستهای برزیلی است. بازیکنانی با تکنیک تهاجمی بالا اما بدون تکبر؛ آماده برای کار سخت در هر پستی که مربی از آنها بخواهد؛ چیزی شبیه رودریگو یا ریچارلیسون.
در۱۰ سالگی، نرس در آزمون ورودی آکادمی سائوپائولو شرکت کرد. او قصد داشت به عنوان مهاجم پذیرفته شود اما تیم با کمبود هافبک دفاعی مواجه بود. مربی پرسید: “چه کسی میتواند هافبک دفاعی بازی کند؟” نرس نخستین کسی بود که دستش را بالا برد. تصمیمی که مسیر حرفهایاش را برای سالها تغییر داد؛ هر چند در همان دوره آزمایشی ۲ گل به ثمر رساند.
سائوپائولو از عملکرد او در نقش هافبک دفاعی راضی بود و نرس را جذب کرد اما خود داوید بعدها اعتراف کرد که بارها از این انتخاب پشیمان شده است؛ “همیشه میگفتم من هافبک دفاعی نیستم. این جای من نیست اما بقیه میگفتند نه، تو همین هستی. بازی کردن آنجا عذابآور بود.”
ماجرا به همینجا ختم نشد. او مدتی در پست مدافع چپ و حتی مدافع میانی بازی کرد؛ نه صرفاً به عنوان آزمایش، بلکه در تمام مسابقات. با این حال، روح تهاجمیاش را نمیشد مهار کرد. حتی وقتی مدافع بود، بیشتر وقتش را در محوطه جریمه حریف میگذراند.
سالها بعد، نرس تأکید کرد که از مربیانش کینهای ندارد. برعکس، معتقد است آن سالها او را کاملتر کردهاند. در ۱۴ سالگی سرانجام اجازه یافت به پست مهاجم بازگردد و درخشید. یک سال بعد به تیم جوانان رسید و در پایان ۲۰۱۶، نخستین قدمهایش را در تیم اصلی سائوپائولو برداشت.
نخستین بازیاش مقابل فلومیننزه بود. در دقیقهی ۶۰، او در کنار لوئیس آراخو مشغول گرم کردن بود که ناگهان صدای فریاد ریکاردو گومز بلند شد: “تعویض!” نرس تصور کرد این دستور خطاب به آراخو است. تا زمانی که همتیمیهایش از روی نیمکت نام او را فریاد زدند، متوجه نشد قرار است وارد زمین شود. در آن نیم ساعت گلی نزد اما نقشی کلیدی در بازگشت تیم از شکست یک بر صفر به پیروزی ۲ بر یک داشت. بازی بعد، در ترکیب اصلی قرار گرفت و گل زد.
آژاکس، وعده بزرگ و واقعیتی ناامید کننده
نرس خیلی زود به عنوان اسطوره بعدی آژاکس معرفی شد. شروعش درخشان بود؛ ۳ گل در ۸ بازی لیگ. مقایسه با نیمار آغاز شد و رسانهها زمان دعوتش به تیم ملی را پیشبینی میکردند. دعوت آمد اما نه برای تیم بزرگسالان؛ بلکه برای تیم زیر ۲۰ سال در رقابتهای آمریکای جنوبی. همزمان، آژاکس پیشنهادی رسمی ارائه داد. سائوپائولو با فروش ۱۷ میلیون یورویی موافقت کرده بود، بدون آنکه خود بازیکن چندان در جریان باشد.
نرس بعدها گفت: وقتی فهمیدم به آژاکس میروم خوشحال شدم اما وقتی دیدم همه چیز از قبل تصمیم گرفته شده، شوکه شدم. حس کردم زندگیام قرار است عوض شود.
آژاکس یک روز مانده به پایان نقلوانتقالات به اکوادور پرواز کرد و قرارداد را امضا کرد. نرس بدون خداحافظی با همتیمیها راهی آمستردام شد و خیلی زود دل هواداران را برد؛ ۳ گل در ۵ بازی اول، از جمله برابر فاینورد. این بار او را نه با نیمار، بلکه با لوئیس سوارس مقایسه کردند.
با نگاهی جامع به دوران او در آژاکس، نوعی حس ناکامی باقی میماند. او بخشی از تیم افسانهای ۱۹-۲۰۱۸ بود؛ تیمی که تا آستانه فینال لیگ قهرمانان پیش رفت. نرس در آن فصل ۱۲ گل و ۱۴ پاس گل ثبت کرد و برابر رئال مادرید و یوونتوس گل زد. با این حال، ستاره اصلی نبود. همه درباره دلیخت، دییونگ، زیاش، تادیچ و اونانا حرف میزدند؛ نه او.
پس از فروپاشی آن نسل طلایی، هم آژاکس افت کرد و هم نرس. گلها کمتر شد، مصدومیتها بیشتر و حتی یک رسوایی هم به کارنامهاش اضافه شد: میهمانی ۱۲۰ نفره در اوج محدودیتهای کرونایی. پلیس وارد عمل شد؛ اتفاقی ناخوشایند که البته بدون محرومیت پایان یافت.
در نهایت، نرس هرگز به یک سوپراستار جهانی بدل نشد. در ۲۴ سالگی، بازیکنی خوب بود اما نه بیشتر. ژانویه ۲۰۲۲، آژاکس بیسر و صدا او را به شاختار فروخت. جنگ مانع بازیاش شد و ۶ ماه بعد راهی بنفیکا شد؛ جایی که دوباره جان گرفت: ۴۳ گل در ۸۳ بازی. همین درخشش، انتقال او به ناپولی در تابستان ۲۰۲۴ را رقم زد.
مردی با چشمان خوابآلود و ذهنی بیدار
نرس سخنران قابلی است و به لطف چشمان نیمهخوابآلودش به پدیدهای در شبکههای اجتماعی تبدیل شده است. کاربران شوخی میکنند که یا اصلاً نمیخوابد، یا آخر هفتهها سری به آمستردام میزند. حقیقت اما سادهتر است؛ او دچار پتوز مادرزادی است؛ افتادگی پلک که معمولاً نیازی به جراحی ندارد و در مورد نرس هم مشکلی ایجاد نکرده است.
شاید از سبک بازی داوید نرس خوشتان نیاید اما انکار یک واقعیت سخت است: او یکی از خونسردترین فوتبالیستهای زمان ماست. نه نیمار بعدی شد، نه سوارس جدید اما هنوز ۲۸ سال دارد و حالا اعتماد یکی از تأثیرگذارترین مربیان ایتالیا را به دست آورده است. شاید این بار، عظمت واقعاً در انتظارش باشد.
/