به گزارش سایتک‌دیلی، این تحقیق نشان می‌دهد که انگیزه فیزیولوژیکی در افراد وجود دارد که زمان‌های خاصی غذا بخورند زیرا بدن‌شان برای انتظار غذا آموزش دیده است.
یافته‌های گروه تحقیقاتی نشان می‌دهد که ریتم روزانه سطح گلوکز خون ممکن است نه تنها تحت تأثیر زمان وعده‌های غذایی بلکه تحت تأثیر اندازه وعده‌های غذایی قرار گیرد.
گروهی از محققان در ساری به رهبری پروفسور جاناتان جانستون، تحقیقاتی پیشگامانه برای تعیین اینکه آیا سیستم شبانه‌روزی انسان قادر به پیش‌بینی وعده‌های غذایی بزرگ است، انجام دادند. ریتم‌های شبانه‌روزی، به تغییرات فیزیولوژیکی که در یک چرخه ۲۴ ساعته رخ می‌دهند و اغلب با نشانه‌های محیطی مانند نور و تاریکی هماهنگ می‌شوند، اشاره دارد که تغییرات متابولیکی مختلفی را در بر می‌گیرد.
تحقیقات قبلی در این زمینه بر کنترل حیوانات متمرکز بوده و تاکنون مشخص نشده است که آیا فیزیولوژی انسان می‌تواند زمان غذا و در دسترس بودن غذا را پیش‌بینی کند یا خیر.
جاناتان جانستون، پروفسور گاه‌شماری زیستی و فیزیولوژی یکپارچه در دانشگاه ساری گفت: ما اغلب هر روز به‌طور تقریبی در زمان یکسانی گرسنه می‌شویم اما اینکه زیست‌شناسی ما تا چه حد می‌تواند زمان غذا خوردن را پیش‌بینی کند، ناشناخته است. این امکان وجود دارد که ریتم‌های متابولیک با الگوهای وعده‌های غذایی مطابقت داشته باشد و منظم بودن وعده‌های غذایی تضمین کند، ما در زمانی غذا بخوریم که بدن ما برای مقابله با آنها به بهترین وجه سازگار است.
برای درک بیشتر، ۲۴ شرکت‌کننده مرد، تحقیق آزمایشگاهی هشت روزه را با برنامه‌های دقیق خواب و بیداری، قرار گرفتن در معرض چرخه‌های نور-تاریکی و مصرف غذا انجام دادند. به‌مدت ۶ روز، ۱۲ شرکت‌کننده در طول دوره بیداری هر ساعت وعده‌های غذایی کوچک و بقیه شرکت‌کنندگان دو وعده غذایی بزرگ روزانه (۷.۵ و ۱۴.۵ ساعت پس از بیداری) مصرف کردند.
پس از ۶ روز، همه شرکت‌کنندگان به‌مدت ۳۷ ساعت در یک برنامه غذایی مشابه قرار گرفتند و وعده‌های غذایی کوچک را هر ساعت دریافت کردند. حین تحقیق، گلوکز هر ۱۵ دقیقه یکبار اندازه‌گیری شد و میزان گرسنگی به‌صورت ساعتی در ساعات بیداری در روزهای دوم و ششم در مرحله اول تحقیق و سپس هر ساعت برای ۳۷ ساعت پایانی اندازه‌گیری شد.
با تجزیه و تحلیل نتایج ۶ روز اول تحقیق، محققان دریافتند که غلظت گلوکز شرکت‌کنندگان در گروه وعده‌های غذایی کوچک پس از بیداری افزایش می‌یابد و در طول روز تا کاهش بعد از آخرین وعده غذایی، بالا باقی می‌ماند. در گروه وعده‌های غذایی بزرگ، افزایش مشابهی در غلظت گلوکز پس از بیداری مشاهده شد اما کاهش تدریجی منتهی به اولین وعده غذایی بود.
در ۳۷ ساعت پایانی، زمانی که هر دو گروه با همان وعده‌های غذایی کوچک هر ساعت تغذیه می‌شدند، همه شرکت‌کنندگان افزایش اولیه غلظت گلوکز را پس از بیدار شدن نشان دادند. با این حال، در افرادی که از قبل دو وعده غذایی بزرگ دریافت کرده بودند، سطح گلوکز قبل از وعده غذایی بزرگ پیش‌بینی شده (که دریافت نکردند) شروع به کاهش کرد، در حالی که برای شرکت کنندگانی که همیشه وعده‌های غذایی کوچک در ساعت مصرف می‌کردند، سطح گلوکز آنان همانطور که از قبل دیده شد، به افزایش ادامه داد. علاوه بر این، در گروه وعده‌های غذایی بزرگ، افزایش گرسنگی قبل از وعده‌های غذایی پیش‌بینی شده وجود داشت که پس از گذشت زمان وعده غذایی مورد انتظار به‌شدت کاهش یافت.
پروفسور جانستون افزود: آنچه ما دریافتیم این است که بدن انسان به‌طور هماهنگ برای پیش‌بینی زمان وعده‌های غذایی برنامه‌ریزی شده است، به‌ویژه زمانی که غذا به‌راحتی در دسترس نیست. این مورد نشان می‌دهد که یک انگیزه فیزیولوژیکی برای برخی افراد وجود دارد که در زمان‌های خاصی غذا بخورند زیرا به‌جای اینکه فقط یک عادت روان‌شناختی باشد، بدن آنان برای انتظار غذا تمرین کرده است.
بیشتر بخوانید:
کف پای صاف چیست؟/ بهترین روش درمان خانگی کف پای صاف
۲۷۱ ۲۳۳