به گزارش خبرگزاری برگزیده های ایران، با انتقال فصل تنیس از فضای سرپوشیده به فضای باز و سطوح خاکی، هواداران به طور فزاینده‌ای به این واقعیت توجه می‌کنند که توپ به سختی دیده می‌شود. این امر به ویژه در مسابقات مسترز در مونت کارلو احساس شد. توپ با سطح ادغام شد و تا حد زیادی تصویر مسابقات را خراب کرد.
در حالی که بازیکنان تنیس در سال‌های اخیر از کیفیت توپ‌ها شکایت کرده‌اند، تماشاگران بیشتر نگران زیبایی‌شناسی هستند. اینکه توپ در طول مسابقات و همچنین در پخش تلویزیونی چقدر خوب قابل مشاهده است. این نیز تحت تأثیر رنگ سطح است و به همین دلیل است که سطح بیشتر مسابقات زمین سخت، آبی شده است.
در زمان‌های قدیم با چه توپ هایی بازی می‌کردند و چرا امروزه توپ، زرد است؛ اگرچه بسیاری ادعا می‌کنند که این توپ، سبز است! نخستین توپ‌های لاستیکی پر از هوا، خاکستری و قرمز بودند. تنیس مدرن از بازی انگلیسی تنیس روی چمن متولد شد که به طور گسترده اعتقاد بر این است که در دهه ۱۸۷۰ اختراع شده است. تنیس اقتباسی از بازی داخل سالن بود که خود اقتباسی از سرگرمی باستانی فرانسوی Jeu de paume بود. در ابتدا توپ‌ها را با استفاده از شکم گوسفند یا بز، که با پشم پر می‌کردند، در پشم پنبه می‌پیچیدند و با طناب می‌بستند، درست می‌کردند. با این حال، پشم یک ماده گران‌قیمت بود، بنابراین بازیکنان سطح پایین‌تر از خاک اره، ضایعات پارچه و غیره استفاده می‌کردند. برای خاصیت ارتجاعی، دنده‌های ماهی اغلب به‌عنوان فاصله‌دهنده در توپ قرار داده می‌شدند. در سال ۱۸۴۴، یک شیمیدان آمریکایی به نام چارلز گودیر، فرآیند ولکانیزه کردن لاستیک را اختراع و در نتیجه دنیای تنیس را متحول کرد. پس از اختراع گودیر، گروهی از مخترعان آلمانی، توپ‌های لاستیکی ولکانیزه سبک‌وزن پر از هوا، به رنگ خاکستری یا قرمز تولید کردند.
با این حال، مشکل اصلی تنیس در حال حاضر با توپ، رنگ نیست. بسیاری از بازیکنان شکایت دارند که در سال‌های اخیر سازندگان هر کاری انجام داده‌اند تا آنها را به خاطر پخش تلویزیونی کندتر کنند. دقیقاً همین تغییر حدود ۱۵ سال پیش در تنیس روی میز رخ داد، جایی که توپ از سلولوئید سریع به پلاستیک کند جایگزین شد تا سرگرمی این بازی بیشتر شود. روند مشابهی در مورد سطوح تنیس وجود دارد: حتی زمین‌های چمن سنتی سریع ویمبلدون نیز شبیه زمین‌های خاکی دهه ۱۹۸۰ شده‌اند. توپ به خوبی قبل نمی‌چرخد. بعد از چند ضربه فشارش را از دست می‌دهد. درست کردن چرخش دشوارتر است. رافائل نادال چند سال پیش در گرنداسلم استرالیا عصبانی بود. فلیکس اوگر-آلیاسیم به او گفت: «من هرگز از این موضوع شکایت نمی‌کنم، اما توپ‌ها پرش نمی‌کنند. این دیوانگی است. توپ ها خیلی سریع پف می‌کنند و فشار داخلی را از دست می دهند. این آنها را بسیار کند می‌کند و ضربه زدن به آنها دشوارتر است.” دانیل مدودف حتی بازی با آنها را به بازی با سیب مقایسه کرد. جای تعجب نیست که با سنگین شدن توپ‌ها، بسیاری از تنیسورها در مچ، آرنج و شانه‌های خود دچار مشکل شده‌اند.
در سال ۱۹۹۱، شیکاگو تریبیون مقاله‌ای منتشر کرد که در آن بازیکنان مخالف استفاده از توپ‌های سفید در کنار توپ‌های زرد نیستند. در واقع، اکثر تولیدکنندگان هرگز از ساخت توپ‌های سفید دست برنداشته‌اند. مدیر پن، استیو موریس گفت که توپ‌های سفید تنیس نقش «نوستالژی و میراث کلکسیونی» دارند. با این حال، این ایده در میان هواداران طنین‌انداز نشد، به طوری که گرانت گلدن، قهرمان سابق زمین خاکی آمریکا گفت که بازگشت توپ‌های سفید، تنیس از بین می‌رود، زیرا توپ زرد عالی است.
امروزه، شرکت‌های بزرگ توپ به تولید توپ‌های سفید در مقادیر کم ادامه می‌دهند اما در هیچ تورنمنت رسمی استفاده نمی‌شود.
/