سعید آقایی؛ ۱۴۰۳ سال محبوبیت او بود. او که همیشه محبوب بوده اما کنش هایش در سال کهنه و حملاتش به بعضی از اهالی زر و قدرت سبب شد تا از نردبان محبوبیت به سرعت برق و باد بالا برود و دوست و دشمن ستایشش کنند.
او همیشه زندگی دوگانه ای داشته. مردی که هیچگاه حد وسط نبوده؛ یا صفر بوده و یا صد. این اما ارتباطی به کیفیت حرفه اش نداشته. در روزهایی که با شماره ۱۰ در پیشانی خط حمله تیم ملی آقایی می کرد، منتقدان سرسختی داشت که او را به بی استعدادی و بی تکنیکی متهم می کردند اما بعد از آویختن کفشها و آمدن نفراتی به جای او که حتی از باز کردن دروازه خالی هم عاجزند و یک صدم! بله، یک صدم او هم کیفیت ندارند، تازه دریافتیم که او چه جواهر کمیابی بوده که قدرش را ندانسته ایم. دریافتیم که او اساسا یکی از تکنیکی ترین ستاره های عصر خود بوده؛ تکنیکی که مختص او بود و هر کسی نداشت. یک تکنوکرات واقعی در چارچوب مستطیل سبز. علی دایی در سالهای بعد از فوتبالش نیز البته یک روند سینوسی را داشت که چندان با دوران فوتبالش قرابتی نداشت. مردی که در مربیگری هرگز شمه ای از آن شهریار بدون جانشین و دست نیافتنی و غیرقابل مهار درون زمین را نداشت و شاید این مهمترین اشتباه زندگی اش بود. علی دایی بعد از آن دوران پرفراز و نشیب آرام آرام از نیمکت فاصله گرفت و بیشتر به سمت فعالیتهای اجتماعی برای رفت. مثل بانی شدن کمک،برای زلزله کرمانشاه.مردمی که سالهای سال روی سکوها برای او فریاد کشیده بودند و پشت او ایستاده بودند و دایی در میانسالی و دوران فترت حالا ارزش و اعتبار آنها را بیش از پیش درک می کرد. او با مردم بودن را تمرین کرد و در بزنگاه های مختلف از آنها سخن گفت. رفتار و کنشی ستودنی که یک ادای دین و یک قدرشناسی از سوی ابرستاره ای بود که به تعبیر خودش هر آنچه را که در زندگی دارد، از صدقه سری آنها بوده. رفتاری که به شدت او را محبوب القلوب کرد و از کمرکش کوه محبوبیت او را به قله رساند؛ نشسته یکه و تنها بر نوک قله ای که ذره ذره اش توسط مردم بنا شده.
علی دایی در سال کهنه در این مسیر تخت گاز پیش رفت؛ مردی که از پشت کردن به نماد دولت یعنی استاندار خراسان هم هیچ ابایی نداشت حتی با رفیق دیرینه اش علیرضا دبیر که در زمره مدیران حاکمیتی طبقه بندی می شود، سرشاخ شد و به مجادله لفظی پرداخت.علی دایی حالا بر قلب ها حکومت می کند. مردی که برای این مردم از همه چیز عبور کرده؛ حتی زر و زور و قدرت و تزویر.
۲۵۸ ۲۵۸