آشوب؛ تشنه خون علی‌اکبرهای میدان
آشوب؛ تشنه خون علی‌اکبرهای میدان
به گزارش خبرگزاری برگزیده های ایران، سعید توتونکار “سعید توتونکار” پژوهشگر مسائل سیاسی طی یادداشتی نوشت:
و لأبکینّک بدل الدموع دما…
حجم و محتوای محصولات رسانه‌ای تولید شده توسط ضدانقلاب در راستای تخریب و تحریف کربلا و سوء استفاده از آن برای اغراض سیاسی ضدانقلابی و ضددینی و ضدشیعی عادی نیست.
مهندسی آشوب گویا مسیر حزم و احتیاط معاویه را کنار گذاشته و وارد فاز عملیات یزید شده و تلاش می‌شود حکومت در یک بن‌بست انتخاب سخت قرار بگیرد.
این روزها شاهد تحریک گسل‌های مختلف اجتماعی و سیاسی به بهانه ایام عزاداری اباعبدالله الحسین هستیم و بررسی‌ها نشان می‌دهد که حیثیت‌زدایی از مراسم اهل بیت با شیوع برهنگی و هتک حرمت مجالس و توهین به مقدسات به صورت گسترده در فضای مجازی و آتش زدن به خیمه و دستگاه عزای اباعبدالله و جشن و پایکوبی خیابانی در ایام عزای سیدالشهداء، با هدف توسعه قلمرو فرهنگ بی‌عفتی و بی‌بند و باری و رسمیت بخشیدن به آن و ایجاد سنگربندی‌های جدید اجتماعی و تولید گسل‌های مذهبی و خنثی کردن مجالس و محافل دینی نسبت به تجاهر به فسق و بی‌پروایی در فساد برای به وجود آوردن فضای تنفس بیشتر فحشا و تجربه زیسته التقاطی و جامعه‌سازی مبتنی بر گناه از یک سو و تجمیع نارضایتی‌ها و اعتراضات و سیاه‌نمایی از شرایط و تند کردن فضای نق و نقد و اصرار بر نسبت‌دادن تمام تقصیرها در مورد نارسایی‌ها و نابسامانی‌ها به نظام اسلامی و نهادهای انقلابی و شخص ولیّ فقیه و تولید فشار اجتماعی از سوی دیگر، در پی تولید آشفتگی روانی و انسداد میدانی است تا در سالگرد فتنه سال گذشته امکان به صحنه کشیدن بخش‌هایی از مردم برای تولید شرایط بی‌بازگشت فراهم گردد.
فرصت محرم و صفر برای کسانی که آن را بزرگ می‌شمارند، دوره بهجت و گشایش‌های روحی و معنوی است. عصبانی‌سازی عزاداران و ایجاد اختلاف و تنش در آنان و به چالش کشیدن مجالس و تبدیل کردن آنها به معرکه چالش کشف لباس، عادی نیست.
انگار جریانی در پی آن است که تمام مسیرهای تنفس ملت را مسدود کند و اجازه ندهد روح و روان مردم دمی بیاساید و با عشق و محبتی که از خاندان عصمت و طهارت دارد و شوقی که نسبت به مراسمات مذهبی می‌ورزد، التهابات روزمره‌اش فروکش کند و به آرامش و اطمینان درونی دست پیدا کند.
همچنان که هر گونه شادی را در روزهای فتنه با موج‌های مخرب سنگین تخطئه می‌کردند؛ امروز هر گونه عزاداری بر سید و سالار شهیدان را زیر سؤال می‌برند و با انواع حیله‌ها سعی در خنثی کردن آن دارند.
به تدریج به سمت شرایطی می‌رویم که رسانه‌های ضدانقلاب تعیین کنند که جشن و عزای ما کی باشد و با چه کیفیتی و در چه محدوده‌ای و چه شرایطی… . رسانه‌ها به دنبال مدیریت فضای جامعه هستند و می‌خواهند آن را با اقتدار به دست بگیرند و تعیین قدرت کنند.
آشوب تشنه خون است. کشته‌سازی‌های بسیاری در یک سال اخیر انجام شد تا با تکیه بر مهربانی مردم ایران و تحریک احساسات پاک نوع‌دوستانه و میهن‌دوستانه و همدردی اصیل و عمیقی که همواره ایرانیان نسبت به یکدیگر داشته‌اند، خیابان تبدیل به صحنه نزاع اجتماعی و شورش عمومی شود. اما موفق نشد.
سعه صدر نظام و هشیاری مردم، فضا را تا حدودی شفاف کرد تا قاتل و شهید از هم متمایز شوند و روشن شود که گروه‌های مسلح تروریستی و جنایتکاران شناسنامه‌دار ضد ایرانی چه طرح‌های شومی برای ایران و مردم آن تدارک دیده بودند.
اما در روزهای منتهی به سالگرد فتنه، خط و نشان کشیدن برای نظام به قدری علنی شده و اهداف ستیزه‌جویانه تا جایی رسوا دنبال می‌شود که جایی برای پرده‌پوشی نیست.
تدارک چندوجهی تولید پیام ضد حکومت دامنه‌دارتر از آن است که به اتفاق حواله دهیم. تار عنکبوتی که شیطان از هر سو می‌تند تا طعمه خود را به دست آورد. متن، منبر، صوت، کلیپ، سرود، آهنگ، نوحه، داستان و… خلاصه همه ظرفیت‌ها برای انجام عملیات، پشتیبانی و هماهنگ شده‌اند. تا چه؟! گویا خبری در راه است!.
تبلیغات سنگین بنی‌امیه چنان عرصه جامعه را تنگ کرده بود که اباعبدالله به بن‌بست کربلا برسد. کربلا نقطه پایانی امکان‌های زمینی و فرصت‌های مادی بود. کربلا در میانه راه کوفه و مکه نیست. این یعنی قافله به سمت دیگری در حرکت بود؛ لکن جامعه به لحظه‌ای رسیده بود که باید تکلیف حسین بن علی را یکسره می‌کرد. چه اتفاقی در جامعه آن روز رخ داده بود که در چنین مصیبتی گرفتار شد. کدام جامعه استعداد تولید کربلا دارد؟!
بنی امیه با ادبیات دینی به جنگ ادب دینی رفتند و با شبهات علمی، شهوت عملی را رواج دادند. بخشی از جامعه مسلمانان کشتن فرزند رسول الله را به عنوان فریضه‌ای شرعی پذیرفته بودند. تحریف به آرامی مبانی اندیشه‌ای مسلمانان را سست کرده بود.
واقعیت این است که می‌توان زیر پوسته شعار دین چنان انحرافی ایجاد کرد که اصلی‌ترین مبانی دینی را نیز در خود ببلعد و جریان اجتماعی را به نقطه بی‌بازگشت قتل حسین برساند.
اتفاق کربلا حادثه‌ای ناگهانی نبود، برآیند رفتار یک امت بود با امام خویش. فضای جهنمی حکومت بنی‌امیه با تجمیع هیزم‌های ریز و درشت و خشک و تر گناه و جهل و ضعف جماعت مسلمانان شعله‌ور شد و حسین علیه السلام و یارانش را به کام خود فرو برد و بهشت کربلا را آفرید.
بنی‌امیه توانست نظام فکری مسلمانان را به مهار خود درآورد و به هر سو خواست براند. با یک جریان اجتماعی قدرتمند، ریشه‌های سست ایمان و عمل صالح کنده شد و در مسیر سیل قرار گرفت.
محرم امسال، با محرم‌های گذشته یک تفاوت آشکار دارد. تصویر شکنجه خیابانی آرمان علی‌وردی و روح‌الله عجمیان از برابر چشمانم غایب نمی‌شود. خاطره مأمور نیروی انتظامی که سعی می‌کرد دریده شدن لباسش را با حالت بدنش جبران کند دائم آزارم می‌دهد.
یادآوری صحنه‌های هتک حرمت خانه آن هموطن و غنیمت بردن هر چیز حتی خرده لباس‌ها و رقصیدن و آواز خواندن بر سر آن ویرانه ذهن عزادار مرا رها نمی‌کند.
نمی‌توانم صدای گوشخراش فحاشی‌های رکیک و زشت عده‌ای را در دانشگاه و غیر آن ناشنیده بگیرم. حجم متنوع و بی‌پایانی از دریدگی و درندگی و خشونت و بغض و کینه و حسرت و حسادت که مانند چرک و عفونت و درد در خیابان‌های شهر خالی می‌شد مرا آرام نمی‌گذارد. باید به جای اشک، خون گریه کنم…
روضه علی‌اکبر برای من امسال صورت دیگری دارد. تا پیش از این، کشتن را می‌فهمیدم اما کوبیده شدن و تکه تکه شدن را نه! چرا هر کس با هر چه داشت می‌زد؟ چرا دسته‌جمعی می‌زدند؟ چرا این همه تنوع و خلاقیت در خشونت داشتند؟ چرا بر جنازه اسب می‌دواندند؟ چرا لباس از تن شهدا می‌دریدند؟ چرا انگشت و انگشتر را با هم می‌بردند؟ چرا گوشواره می‌کشیدند؟ چه خبر بود؟ چرا خیمه آتش می‌زدند؟ چرا بر کودک شلاق می‌زدند؟ خدایا این چه صحنه‌ایست؟
بغضا لأبیک…
تا پیامبر زنده بود همه می‌دانستند که مؤمنین از منافقین با حبّ علی شناخته می‌شوند. اینگونه بود که حرام‌زاده و حرام‌لقمه رسوا می‌شد. پس از پیامبر اما باید این خط در تاریخ گم می‌شد تا منافقین رسوا نشوند.
سانسور سنگین سال‌های ابتدایی نتوانسته بود، فضا را به حد کافی تاریک کند و حقایق را آنگونه که باید پنهان نماید. سیاست به دور و دوران معاویه که رسید، سطح جدیدی از جنگ شناختی علیه علی آغاز شد.
در تاریخ اسلام اولین طراحی جنگ ترکیبی توسط معاویه علیه ابوتراب صورت گرفت. معاویه هزینه‌های سنگینی را برای تولید محتوی مسموم خرج می‌کرد.
او در این کار بسیار سخاوتمند بود. تولید روایت‌های جعلی از پیامبر و داستان‌های دروغین از صحابه و تزریق آن به شبکه رسانه‌ای و مراکز سخن‌پراکنی برای وارونه نشان دادن هر آن چیزی که نشانی از فضایل آل علی داشت، با قدرت ادامه می‌یافت.
هفتادهزار منبر علی را فحش می‌دادند، تحقیر می‌کردند، تهمت می‌زدند، دروغ می‌بستند. مفهوم منبر در آن زمان با آنچه که امروز می‌فهمیم، زمین تا آسمان تفاوت دارد.
منبر در آن زمان یعنی رسانه، یعنی شهرت و حتی قدرت. هفتادهزار منبر یعنی هفتادهزار شبکه رادیویی و تلویزیونی، یعنی هفتادهزار روزنامه و مجله و هفته‌نامه و ماه‌نامه و فصل‌نامه و سال‌نامه و گاه‌نامه، یعنی هفتادهزار کانال تلگرامی و صفحه اینستایی و تیک آبی توییتری.
منبر همه امکان تبلیغاتی و رسانه‌ای در دسترس بود و معتبرترین و قدرتمندترین و نافذترین چیزی که مردم از آن حرف می‌شنیدند و بر اساس آن حرف می‌زدند. مردم از منبرها می‌آموختند و با منبرها انس داشتند.
هفتادهزار منبر یعنی شهادت و تأیید هفتادهزار منبع موثق و معتبر. هفتادهزار منبر یعنی هفتادهزار نقطه، هفتادهزار مسجد، هفتادهزار جهت. این تواتر نفرت و هم‌پوشانی خشونت؛ این موج‌های تشدیدشونده و تکثیرشونده لعن و نفرین علی بن ابیطالب چه جوی در جامعه تولید می‌کرد؟ چه بلایی بر سر ذهن مخاطب می‌آورد؟ فضایی مسموم، لبریز از دشمنی و بغض و کینه که روی هم تلمبار می‌شد تا در فرصتی مناسب به کار فرزند هندجگرخوار و جانشینان نابکارش بیاید. این سرمایه اجتماعی ضدّ علی را معاویه با رسانه تدارک دید و بر آن دمید تا آتش دشمنی، سرخ و سیاه شد و کربلا را آفرید!
این استحاله دائمی ذهن مردم و حمله به هر ذهنیت مثبتی در جامعه و تحقیر و تخریب هر خاطره امیدوار کننده‌ای در دل عوام و خواص، کاری با جماعت کرده بود که کشتن و تکه تکه کردن حسین دل‌شان را خنک می‌کرد. کشتن هر کس که شباهتی ظاهری و باطنی به علی و دوستانش پیدا می‌کرد تا مدت‌های مدید فضیلت به شمار میآمد…
در جامعه‌ای که معاویه جو رسانه‌ای آن را تدارک دیده بود، هر کس به علی توهین نمی‌کرد، مورد آزار و اذیت آنان قرار میگرفت. بسیاری در این فضا متولد شدند و بزرگ شدند و پیر شدند و نفرت آل علی در آنان نهادینه شد. جو به قدری منفی و سنگین بود که حتی در حضور امام حسن علیه السلام هر چه توهین و تهمت و ناروا و ناسزا بود به علی بن ابیطالب نثار می‌کردند و ایشان چاره‌ای جز سکوت نداشت. فشار رسانه‌ای آنقدر عظیم بود که شیعیان از سوی امام، اجازه داشتند تقیه کنند و ناسزا بگویند؛ اما مجاز نبودند اعلام برائت کنند.
محرم امسال رنگ و بوی دیگری دارد. نیروهای شرور از در و دیوار شهر بالا و پایین می‌روند تا روزنه‌ای بیابند برای زخمی دوباره.
خبرهای شهادت نیروهای نظامی و انتظامی و امنیتی این روزها بیشتر به گوش می‌رسد. میزان اکتشافات سلاح و مواد منفجره و بمب‌های دست‌ساز و غیره… نشان از توطئه‌چینی مدام دشمن دارد تا ساعت صفر با یک بهانه‌ای فرا برسد. فتنه‌گران به دنبال یک بن‌بست می‌گردند تا صید خود را شکار کنند. شیطان بر کوره بغض و عداوت می‌دمد.
