احمد و موفقیت‌هایی که در سکوت حاصل شد
به گزارش برگزیده های ایران از ممسنی، یکی از اختلالات شنیداری در انسان، ناشنوایی است که در حقیقت باعث از بین رفتن قدرت شنوایی و یا کم شنوایی می شود که این اختلال هم به صورت مادرزادی و هم به صورت اکتسابی در افراد می تواند وجود داشته باشد.
افرادی که دچار ناشنوایی هستند برای اینکه بتوانند با اطرافیان شان ارتباط برقرار کنند از دستان خود برای این کار استفاده می کنند و زبان اشاره بسیار قوی دارند اما بعضی ها مثل من زبان اشاره بلد نیستند و ارتباط برقرار کردن با این افراد برایشان دشوار است.
در واقع همه ما برای ارتباط برقرار کردن نیاز به زبان و کلام داریم، اما سکوت ناشنوایان آوای زندگی است و دستانشان گل واژه‌های سخن و هر حرکت خاصی که انجام می دهند نشان دهنده کلمه، حرف یا جمله ای است.
همیشه به فکر این بودم که چگونه میتونم با افراد ناشنوا ارتباط برقرار کنم؟ سالها این مسئله در ذهن من ماندگار شد و پاسخی برایش نیافتم تا اینکه در میان مصاحبه هایی که با افراد معلول داشتم، این یکی به نام فردی ناشنوا رقم خورد.
سکوت و سکوت، همه آن صدایی است که سالها احمد علمداری، جوان بسکتبالیست نورابادی با خود حمل می کند، او از ظاهر آرام است و در گذر زمان غرق در سکوت خویش است.
با خانواده احمد که تماس گرفتم، پدرش گفت: احمد نمی تواند با شما مصاحبه کند چون نه شما زبان اشاره بلد هستید نه ما! من همان دقیقه دستانم شروع به لرزیدن کرد که نکند نتوانم این گزارش را تکمیل کنم!
بعد از اینکه پدر احمد متوجه ناراحتی من شد گفت: شما میتوانید با هماهنگی بهزیستی شهرستان ممسنی مترجمی که در واقع زبان اشاره بلد باشد را پیدا کنید تا مصاحبه با احمد امکان پذیر باشد اما من که به این سادگی ها از کنار موضوعی نمی گذرم به سرعت از پدر احمد پرسیدم: تحصیلات او چقدر است؟
پدر احمد گفت او فوق دیپلم دارد.
از سواد احمد استفاده کردم و به صورت نوشتاری مصاحبه ام را با او آغاز کردم. سوال می نوشتم و او با پاسخ های که می داد نشان عشق به هستی، در اعماق نگاهش متبلور می شد.
از احمد خواستم خود را معرفی کند، نوشت: احمد علمداری، ۳۱ ساله ، بازیکن ملی پوش بسکتبال ناشنوایان، ساکن روستای باجگاه شهرستان ممنسی هستم. مدرک تحصیلی دیپلم را از مدارس استثنایی یاسوج و فوق دیپلم رشته کامپیوتر را از دانشگاه آزاد نوراباد دریافت کردم.
علمداری ادامه داد: از بدو تولد ناشنوا بودم و در خانواده به صورت مادرزادی ۳ برادر همگی ناشنوا هستند و علاقه به ورزش فوتبال و بسکتبال دارم که از کودکی تا الان در رشته بسکتبال باشگاه نوراباد شروع کردم و چندین بار در مسابقات باشگاهی شهرستانی و استانی شرکت داشته ام و بارها مقام اورده ام.
بسکتبالیست ناشنوای لر تبار در خصوص مقام های که کسب کرده بیان کرد: در تیم باشگاهی نوراباد، چندین مقام اول شهرستانی و استانی کسب کردم و در فوتسال ناشنوایان یاسوج ۴ بار قهرمان فوتسال کشوری و در فوتبال ناشنوایان همین شهر ۲ بار مقام دوم و سومی کشور کسب کرده ام و بعد از اینها به تیم ملی بسکتبال ناشنوایان ایران دعوت شدم که بازی‌های المپیک آسیایی تایوان مقام پنجم را کسب کرده‌ام.
احمد خوش ذوق و توانا که بارها مقام های استانی، کشوری و ملی کسب کرده در رابطه با آرزوی خویش گفت: آرزو دارم که در جایی مشغول به کار شوم و بتوانم برای خودم شغلی داشته باشم و در رشته تربیت بدنی تحصیل کنم که متاسفانه تا به الان هیج کدام برای بنده محقق نشده است.
این ورزشکار با توجه به معلولیتی که دارد ادامه داد: با کاشت حلزون شنوایی مخالف هستم چون باعث می شود که از ورزش دور شوم.
از او پرسیدم که مجرد هستید یا متاهل؟ پاسخ داد: مجرد هستم، فقر، بیکاری و ناشنوایی مانع ازدواج من شد.
وی اشاره ای به تلخ ترین و شیرین ترین خاطرات خود کرد و گفت: تلخ ترین خاطره‌ام فوت برادرم و کسب مقام پنجم المپیک آسیایی تایوان بود که می توانستیم مقام های بهتری هم کسب کنیم و اما شیرین ترین خاطره‌ام این بود که ۳ بار قهرمانی فوتسال ناشنوایان کشور را کسب کرده‌ام.
وی نام اولین مربیان خود را هم به خاطر داشت و بیان کرد: آقایان قاسم جعفری و حمید عسکری اولین مربیان باشگاهی بسکتبال نودآباد، سردا پاریاد اولین مربی ناشنوا تیم فوتبال و فوتسال ناشنوایان استان کهگیلویه وبویراحمد بود.
احمد موفقیت و فعالیت های خویش را همیشه مدیون مربیان باشگاهی بسکتبال و مربیان تیم فوتبال و فوتسال ناشنوایان یاسوج دانست و از زحمت آنها تشکر کرد.
وی در رابطه با اینکه اکنون در چه تیم هایی فعالیت دارد گفت: در حال حاضر عضو تیم باشگاهی بسکتبال نوراباد و عضو تیم ملی بسکتبال ناشنوایان ایران هستم.
احمد افزود: عدم حمایت مسوولان دولتی و شهرستانی از بنده باعث بیکاری و فقر شده و از مسوولان و ادارات شهرستانی و استانی انتظار دارم مشکل بنده را حل نمایند تا بتوانی از وضعیت بیکاری خویش رهایی یابم.
در آخر نحوه ارتباط برقرار کردن علمداری ورزشکار پر استعداد نورابادی نیز برایم جالب بود و او در این خصوص گفت: هم با افراد شنوا و هم ناشنوا ارتباط برقرار می کنم و با افراد شنوا از طریق نوشتن و با افراد ناشنوا به زبان اشاره صحبت می کنم که در این زمینه مشکلی هم ندارم.
انتهای پیام/م
