ویلچر برقی جایزه بهزیستی برای نفر دوم کنکور کارشناسی ارشد

به گزارش خبرگزاری برگزیده های ایران از زنجان؛ یک هفته مانده بود تا روزهای گرم آخرین ماه فصل  تابستان به سرانجام برسد روزهای که تعداد فوتی‌های کرونایی در کشور به بیش از ۶۰۰ نفر رسیده بود.

شنیدن خبر تعداد بالای فوتی‌ها و بستری‌های کووید ۱۹ در روز‌های آخر شهریورماه بسیار نگران کننده بود، اما در این بین خبرهای امید بخش دیگری هم در رسانه‌ها بُلد می‌شد.

اواخر شهریورماه سال جاری بود که خبر قبولی یک معلول ضایعه نخاعی در کنکور کارشناسی ارشد ۱۴۰۰ بر روی خروجی خبرگزاری برگزیده های ایران قرار گرفت مصاحبه‌ای بسیار امید بخش به ویژه برای جامعه هدف بود.

«مهدی سهندی» که  رتبه دوم کنکور کارشناسی ارشد ۱۴۰۰ را از آن خود کرده است از بدو تولد دچار ضایعه نخاعی است، وی از همان دوران کودکی با همت و تکیه بر توان خود خوب توانسته است فعل خواستن را صرف کند.

مهدی ۲۳ ساله که از یک منطقه محروم است برای رسیدن به آرزوهایش دست از تلاش برنداشته است، تلاشی که شاید انسان‌های سالم نیز به این شدت انجام ندهند.

 سهندی که با وجود محدودیت‌ها و محرومیت‌ها زندگی خوبی را برای خود ساخته است به سه انگلیسی، آلمانی و فرانسوی مسلط است و برای رسیدن به دیگر رویاهایش هر مانعی را از مقابل چرخ‌های زندگی‌اش برمی‌دارد.

بار اول که وضعیت مهدی سهندی را از روابط عمومی سازمان بهزیستی شهرستان خدابنده پیگیر شدم همان روز بود که متوجه شدم از مهدی به خاطر کسب رتبه دوم کنکور کارشناسی ارشد تقدیر خواهند کرد.

اما گویا وقتی وعده تقدیر فرا می‌رسد، مهدی نمی‌تواند در مراسم حضور پیدا کند و به جای وی پدر در مراسم حاضر می‌شود و جایزه‌اش را تحویل می‌گیرد، جایزه‌ای که گرمای دیگری به زندگی مهدی بخشیده است.

 سهندی که به گفته خودش از اهدایی چنین جایزه‌ای بی‌خبر بود زمانی که  اطلاع پیدا می‌کند به وجد می‌آید.

این معلول ضایعه نخاعی که تا چند روز پیش با ویلچر عادی پله‌های ترقی را یکی پس از دیگری پیموده است حالا چرخ‌های زندگی‌اش به روز رسانی شده است و برای رسیدن به قله‌های موفقیت مصمم‌تر از قبل است.

برای اطلاع از دریافت جایزه‌اش دوباره با وی تماس گرفتم، قبل از اینکه در مورد جایزه‌اش سوال کنم گفت: ممنونم از همه کسانی که چرخش، چرخ‌های زندگی‌ام را قدری برایم راحت‌تر کردند.

ویلچر برقی عالیه ولی کافی نیست

مهدی سهندی در رابطه با جایزه‌اش به خبرنگار برگزیده های ایران می‌گوید: چند هفته‌ای می‌شود که سازمان بهزیستی ویلچر برقی برایم تهیه و هدیه دادند و این جایزه به خاطر کسب رتبه دوم در کنکور کارشناسی ارشد بود.

وقتی خبر اهدای ویلچر برقی توسط بهزیستی را شنیدم خیلی شوکه شدم و انتظار چنین جایزه‌ای را نداشتم.

 این معلول ضایع نخاعی در رابطه با نحوه دریافت جایزه‌اش گفت: به دلیل اینکه در تهران مشغول درس و تدریس هستم و مهمتر از آن به دلیل شیوع کرونا نتوانستم در مراسمی که سازمان بهزیستی برایم تدارک دیده بود، حاضر بشوم و پدرم به جای من ویلچر برقی را تحویل گرفت.

و از آنجایی که خانواده‌‌ام در شهرستان ساکن هستند ویلچر در منزلمان است تا در یک شرایط خوب، خانواده‌ام ویلچر برقی را به دستم برسانند.

سهندی در رابطه با رفع نیاز‌های خود با ویلچر برقی اظهار داشت: یکی از مهمترین مشکلاتی که با ویلچر عادی داشتم برخورد با موانع بود و این باعث می‌شد برای ادامه مسیر به کمک کسی احتیاج پیدا کنم، اما با ویلچر برقی می‌توان همه موانع را از سر راه بردارم.

 سهندی که یک الگوی موفق برای جامعه هدف به شمار می‌رود و تشویق بهزیستی یک دلگرمی دیگری به زندگی‌اش بخشیده است در رابطه با ادامه دار بودن این تشویق‌ها برای معلولان توسط متولی اصلی، عنوان می‌کند: امیدوارم نه نتها در کشور عزیزمان بلکه در همه جای دنیا هیچ معلولی با کمبود امکانات مواجهه نشود و تمام امکاناتی که برای افراد سالم وجود دارد برای افراد معلول هم این اتفاق بیفتد.

وی اضافه کرد: افراد شبیه من در جامعه کم نیستند و امیدوارم همه افراد معلول شناخته شوند و تمامی استعدادهای آنها کشف بشوند، چرا که این قشر ظرفیت خوبی برای پیشرفت و توسعه هر جامعه‌ای هستند و تشویق‌های که توسط بهزیستی انجام می‌گیرد قطعا چراغ امید را در دلشان بیشتر روشن می‌کند.

سهندی در پاسخ به سؤالی مبنی بر اینکه آیا با داشتن ویلچر برقی باز هم دچار محدودیت است، تصریح کرد: مسلما ویلچر برقی برای کارهای بیرونی گام رو به جلویی است ولی عامل تعیین‌کننده‌ای نیست. اگر صد دستگاه هم ویلچر برقی داشته باشم تا وقتی که نتوانم به عنوان یک شخص مستقل در جامعه حاضر شوم شاید به شخصه برای من جالب نباشد.

 علی ضرابی، غنچه استوار نیا، رامین رحمانی و… تمامی این افرادی دارای معلولیت هستند که همه آنها استقلال دارند اما سؤال اینجاست که آیا این  افراد ویلچر برقی داشتند؟

تمامی این افراد با کار کردن روی خودشان و فاصله گرفتن از تنبلی توانستند، بدون ویلچر برقی با مشکلات کنار بیایند و به قله‌های موفقیت برسند که از توان افراد سالم شاید بر نیاید.

من و افراد شبیه من باید روی دیدگاه اطرافیان بیشتر کار کنیم، تمرین و دوری از تنبلی یک عامل مهم برای دیده شدن افراد معلول  به حساب می‌آید.

سهندی ادامه داد: من تصمیم جدی در این خصوص گرفته‌ام، چیزی که متاسفانه در گذشته چندان انجام نمی‌دادم ولی در حال حاضر مهمترین هدفم این است که تمام تلاشم را می‌کنم که سربار کسی نباشم و همه کارها را از کوچک به بزرگ خودم انجام دهم.

بنابراین همه افراد معلول باید تلاششان را بکنند تا خودشان را با شرایط زیستی سازگار دهند و این با قدری همت اتفاق می‌افتد.

انتهای پیام/۷۳۰۲۱