نوسروده‌هایی در رثای حبیب بن مُظاهر و سعید بن مسلم
نوسروده‌هایی در رثای حبیب بن مُظاهر و سعید بن مسلم
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری برگزیده های ایران، حبیب بن مظاهر اسدی از اصحاب حضرت علی(ع) بود که سابقه حضور در جنگهای جمل، صفین و نهروان را نیز داشت. وی حافظ کل قرآن مجید بود و در بسیاری از علوم از جمله فقه، تفسیر، قرائت، حدیث، ادبیات، جدل و مناظره تبحر داشت.
همزمان با فرارسیدن ماه محرم جمعی از شاعران عرض ارادت خود را به حبیب بن مظاهر و سعید بن مسلم با اشعاری جدید نشان داده‌اند، این اشعار به شرح ذیل است:
تهی ز خواری و خفت ، پر از وقار و فر است
که سرو هیبت جنگل ، هویت شجر است
همیشه سبز ، به یک رنگ و یک عقیده ، در او
چهار فصل پر از خَط و خال بی اثر است
برای او که تهی از تعلق است و هوس چه غم
ز مرگ؟ چه باک از هیاهوی تبر است؟
رها هراینه از ذوق و شوق دیده شدن
رها هراینه از بیمِ طعنه و تشر است
کشیده سر به فلک ، آسمان تراز است او
پریده را چه نیازی دگر به بال و پر است؟
ز خویش ساخته سرنیزه ای و جان بر کف
به شوق یاری حق خود سپاه یک نفره است
هماره سرو سراسر صلابت است و شکوه
کجاست آن که از این اقتدار بی خبر است؟
حبیب را چه بخوانم؟ که سرو را ماند
بسان خار و خسان نیست ، شیوه اش دگر است
حبیب را چه بگویم؟ که نام او گویاست
که او حبیبِ دل عترت پیامبر است
اگرچه پیر ، ولی خرم است و سرزنده
که پای تا به سر از عشق دوست شعله ور است
به انتظار نشستن کجا و مسلک عشق؟
ز شوق ، سر به بیابان گذاشتن هنر است
از آن دیار که کفتارها در آن جمع‌اند
کسی که بار ببست و گریخت شیر نر است
حبیب پیر طریقت ، حبیب مرشد راه
چُنان که در شب تاریک فتنه‌ها قمر است
حبیب آمد و دشت بلا شهادت داد
که سن و سال بهانه ست، صحبت از جگر است
خیال دخت علی را به ورطه راحت کرد
چو عرضه داشت یلان را چه باکی از خطر است؟
در این مسیر چه «عسر» و چه «یسر» فرقی نیست
که من اراده ام از کوه استوار تر است
به هر دری زده ام تا به نینوا برسم
حبیب در پی مرگ است اگر که در به در است
کدام مرگ؟ نه آن مرگ مبتذل، نه فنا
کدام مرگ؟ همان که سعادت بشر است
قسم به خون خدا خون پرخروش مرا
به هر زمین دگر ریختند اگر هدر است
به حشر معذرت از مادرت چه سود مرا؟
به هر طریق ، اگر جان به در برم ضرر است
چگونه پشت کنم بر حبیب خیرالانام؟
خدا گواست که خصمش بشر نه ، بلکه شر است
غمت مباد از این قلت و از آن کثرت
عزیز فاطمه را جسم و جان ما سپر است
فتاد از نفس اما ز چشم مولا نه…
که دوست آن طرف معرکه نظاره گر است
فِتاد از نفس اما ز چشم مولا نه…
اگرچه دیده خورشید از آنچه دیده تر است
فتاد از نفس اما به نفس غالب شد
شکست ظاهر قصه ست، باطنش ظفر است
فتاد از نفس ، از بس که زخم خورد ، اما
غم حسین ، از این زخم ها کشنده تر است
به خون محاسن خود را خضاب کرد حبیب
همان خضاب که تا روز حشر جلوه گر است
دگر از او چه بگویم؟ به قول اهل نظر
سر است سرو و سرآمد، که گفته بی ثمر است؟
سید جعفر حیدری
****
تیر می‌آمد ز هر سو، ایستاد امّا سعید
گفت درس عاشقی را این چنین با ما سعید
تیر می‌آمد ز هر سو بی‌محابا می‌گرفت
تیرها را با سر و با قلب و دست و پا سعید
سینه‌اش آماج تیغ و نیزه بود، اما نبود
در دلش دردی به جز تنهایی مولا، سعید
تا نماز عشق در میدانِ خون برپا شود
داد جانش را هزاران بار بی‌پروا سعید
بر زمین افتاد؟ نه، کوچید سمت آسمان
با پرستوهای سرخ ظهر عاشورا سعید
در جواب این وفاداری، امامش مژده داد:
پیش روی من تویی در جنت الاعلی سعید
اعظم سعادتمند
***
از جنس حیدر است رجزها که از بر است
با یا علی همیشه دهانش معطر است
در وصف او کتاب فراوان نوشته‌اند
دیگر نوشته‌اند که این مرد، دیگر است
در آسیاب کوفه نکرده‌ست مو سفید
او پیرِ پای منبر اولاد حیدر است
بر دست اگر که نیزه بگیرند، سربلند
در دست اگر که تیغ بگیرند، او سر است
با سنگ و تیر و نیزه و شمشیر آمدند
حق داشتند،جبهه‌‌ی‌شان نابرابر است!
تیغ از غلاف خویش اگر در بیاورد
تنها خودش به منزله‌ی چند لشکر است
با تیغ در غلاف، به میدان قدم گذاشت
گفت آن‌که پای پس کشد از مرد کمتر است
حاشا نفس نفس بزند پیر کارزار!
این‌ها نفس نفس که نه، ذکر مکرر است
وقتی حبیب روی دو زانوی خود نشست
دیدند شیر معرکه دیگر کبوتر است…
وقتی حبیب روی دو زانوی خود نشست
معلوم بود فکر لب خشک اصغر است
وقتی حبیب روی دو زانوی خود نشست
پیچید بوی سیب… وَ این بیت آخر است
محمدحسین ملکیان
/
